www.annevanhoek.nl

Lieve mensen,

Wegens de grote aantallen hits in de afgelopen 7 maanden (bijna 100.000 alleen al in dit blog, www, annesophia.nl ong. 30.000) werd dit blog onoverzichtelijk en traag.
Dit blog (wat u nu leest) is verhuisd naar www.annevanhoek.nl Anne heeft nu haar eigen domeinnaam, dat heeft ze echt verdient.
Alle berichtjes en reactie zijn meeverhuisd naar het nieuwe adres. (Alleen de diashows moeten tzt nog worden verhuisd)
De nieuwe blogsoftware maakt het ook mogelijk makkelijker te zoeken.
Het gastenboek blijft gewoon in stand. We zijn nog steeds heel blij met elke reactie.
Ook Anne's eerste website (www.annesophia.nl) blijft in de lucht.

Dus klik nu op www.annevanhoek.nl en kijk daar rustig rond.

PS. Dit blog (wat u nu leest) blijft wel in de lucht) maar wordt niet meer bijgehouden

Toespraak van Harriet en Anne's hartsvriendin Laura

Lieve mensen, jullie hadden nog een toespraak tegoed van Laura en Harriet, onze vriendin en moeder van Anne's hartsvriendin Laura. Wat knap gedaan van je, Laura om zo jong maar al zo krachtig je hartsvriendin toe te kunnen spreken.

De toespraak is gehouden op 13 februari tijdens de afscheidsdienst van Anne. Voor de goede orde: de tekst uitgesproken door Harriet is in het groen, van Laura in het blauw.

(Harriët)

Ach lieve, lieve Anne

Zo had het toch niet moeten gaan…

Dat wij nu zó, hier naast jou moeten staan.

Dat we afscheid moeten nemen van jou, lieve schat,

Dat we je nu al zo vreselijk missen, Anne, weet je dat?

Al die jaren dat je zo vanzelfsprekend bij ons hoorde

Zien te vangen in voetstappen, zien te vangen in woorden,

Die toch onmogelijk kunnen beschrijven

Hoe intens jij in onze levens aanwezig zult blijven,

Die maar ten dele recht doen aan wie en hoe jij was,

Zoals wij jou mochten kennen vanaf de kleuterklas.

Van voetstapjes van het vierjarige snoesje,

Dat verlegen aan Laura’s handje over onze drempel stapt,

Tot de soms stampende voeten van de puber

Die door moeilijke ervaringen te jong teveel van het leven snapt,

Via vele vele stappen die vrolijk en enthousiast

samen met die van Laura

onze deur èn die van jullie

hebben platgetrapt…

Foto’s in albums, vele in dozen,

De meeste echter in ons hoofd en in ons hart

Waar te beginnen, lieve Anne?

(Laura )

Weet je nog?

Al die kinderfeestjes in piratenpakjes

en als Oosterse prinsessen.

En die knutselfeestjes bij jou thuis.

En later gaven wij het eerste echte discofeest

voor de hele vierde klas

mèt limbodansen en onze vaders als dj’s.

Oh Help, als Fred nou maar niet mee gaat zingen!

Later gingen we voor n feest

altijd uitgebreid samen tutten, n feestje Voor t feestje.

Ach, Wat zou t leuk zijn geworden,

Ons grote feest in september wat niet door kon gaan!

En Weet je nog?

De vakanties samen,

Schelpen zoeken aan het strand bij Oostkapelle,

Zwemmen in een natuurmeertje

en zingen rond het kampvuur in Alphen,

kamperen en wandelen in Frankrijk

en kaarsjes aansteken bij Bernadette in Nevers.

En jammer genoeg ook vakanties die WEER niet door konden gaan

Samen wieden in het volkstuintje, wauw wat n mooie bloemen!

Samen op tennisles, niet ons ding! Later samen naar de Stilte; nou ja stilte?!

Tot wanhoop van de danslerares hadden we altijd de slappe lach..

Weet je nog?

Al die logeerpartijtjes met gegiechel tot diep in de nacht

En dat jullie deden of jullie sliepen

maar ondertussen onder de dekens

stiekem dvdtjes zaten te kijken.

En dat jullie uitvoerig de laatste verliefdheid van Laura

bespraken en jij Laura daarover ernstige adviezen gaf:

Nou Lau, hij heeft inderdaad hele mooie ogen,

maar verder is ie echt niks voor jou,hoor....

Tijdens zo’n logeerpartij leerde je ons eens shampooflessen open te knippen,

omdat er altijd zoveel in een schijnbaar lege fles achterblijft.

Sindsdien gooi ik altijd met enig schuldgevoel niet opengeknipte flessen weg.

Weet je nog, Anne?

Dat ik beslist niet met de zusjes mee naar de nieuwe school wilde.

Never nooit niet zonder Anne! had ik geroepen,

Maar de Rudolph Steiner vonden we wel super

Dus gingen we een jaar later gewoon samen!

Het was een heerlijke tijd bij juffie Sas.

In het begin deden we net of we nichtjes waren,

We waren altijd twee handen op één buik,

Maar we maakten ook graag nieuwe vrienden.

Weet je nog, schat?

Dat we met kerstballen in onze oren

Naar de kerstmarkt gingen,

En al jaren samen met de kleintjes

sterretjes draaien op oudejaarsavond.

Dat mijn zusjes jouw zusjes zijn en jouw broertje ons broertje,

Al baalt ie soms van al die meiden om zich heen!

En Weet je nog

van het kerstkoekjes, croissantjes en appelbollen bakken?

In de eerste weken in het ZH, riep je eens boos;

Ik wil nu naar jou thuis: appelbollen bakken!

Het was het eerste wat we deden

toen je vele maanden later eindelijk weer eens bij ons was,

wat smaakten die toen speciaal...

Weet je nog?

Dat we altijd jungle-meisjes speelden

en later studentes,

We oefenden vast voor Maastricht,

waar we samen voor arts wilden gaan studeren.

Of dat we fotomodellen waren en

mama’s schoenen en kledingkast

helemaal overhoop haalden.

Bij verjaardagen bij ons thuis deden we altijd

voorstellingen voor het hele bezoek.

En weet je nog

de koninginnedagen,

Op n kleedje met spullen, ’s avonds meer mee naar huis

dan wat we hadden meegenomen.

En dat we met een K3optreden meer ophaalden dan n halfjaar zakgeld!

Wat hadden we het gezellig! We verveelden ons nooit!

Weet je nog?

Met z’n viertjes op schildercursus op de Nieuwe Veste.

Dat jij aan mij vroeg of ik je 2^e moeder wilde zijn,

zoals Lau dat ook aan Mariette vroeg,

zo werden wij mama M en mama H

en wij werden even dikke vriendinnen.

Daar genoot jij met Laura van,

Zoals mama en ik van jullie intense band genoten,

Sinds jouw ziekzijn 3dubbel bewust!

En jullie plaagden ons vaak;

Twee weken geleden in het ZH stuurde je mij(Laura) nog een smsje”

“Help Lau, kom snel, die twee zijn hier en hebben weer zo’n bui!’

In die grapjes zat zóoveel warmte en liefde.

En wat hebben we de afgelopen jaren, ondanks de ellende in de ziekenhuiskamer,

vreselijk met elkaar gelachen.

We laten dankbaar al die herinneringen verder leven

In momenten van verdriet

Zoals vogels zingen in de regen

Anne, wij vergeten je niet!!

Je blijft altijd en eeuwig mijn hartsvriendin

En voor altijd ons 5^e meisje, voor altijd de 7^e van ons gezin.

Lieve, dappere Anne

Lieve, dappere Daan,

Lieve, dappere Jet en Fred,

Dood is niet dood, maar een andere vorm van leven

Je hebt je lichaam als een jasje uitgedaan,

Maar jouw ziel, jouw Zelf is gebleven,

En zal altijd blijven bestaan

Je bewustzijn, wie jij bent met alle gevoelens en gedachten,

Staat aan de andere kant van de sluier op ons te wachten

Waar wij helaas nog niet kunnen gaan.

Anne,

Jij gaat terug naar het licht, begeleid door je engelen,

Het licht waar wij vandaan komen en ook allemaal weer naar teruggaan.

Wat zul jij trots je innerlijke lichtje daar laten zien, dat nog mooier, helderder en sterker is dan ooit tevoren. Je zult in liefde worden ontvangen.

Anne, ik ben vreselijk trots op jou! Met respect, bewondering, blijdschap, pijn en vertedering heb ik jou zien vechten. Een gevecht wat niet te winnen was.

13 jaar, bijna 14…Waarom?

Het is lastig een aardse betekenis hiervoor te vinden.

Maar Anne, ik weet dat je ons kan zien en horen, kijk eens rond,

Hoeveel mensen hier zijn gekomen! Al die mensen heb jij ergens aangeraakt, ontroerd,

Al die mensen zijn door jou en door jullie

gaan nadenken over kwetsbaarheid, over de ware zin van het leven,

over liefde, over de vraag of hun eigen innerlijke lichtje schijnt en

of het nog mooier kan schijnen.

Ik heb diep respect voor papa, mama en Daan, die al deze tijd zo dicht bij jou waren en die jou zo onvoorwaardelijk vol liefde hebben bijgestaan zonder ook maar een moment van je zijde te wijken.

Anne bedankt voor alles,

ik hou van jou !

Anne's levensmotto.

Anne was in haar leven eigenlijk altijd wel creatief bezig. Ze schreef ook enkele gedichten.
Onderstaand gedicht schreef Anne vorig jaar. Het was en is zoals wij dat zien het levensmotto van Anne. We willen het graag delen met jullie.

Gedicht van Anne dd 3 mei 2007

Liefde is leven en leven is liefde
Het kan niet anders het is zo
Het leven bestaat uit keuzes
Liefde bestaat uit keuzes
Daarom is liefde leven en leven liefde
Dat is zo het kan niet anders

Het leven kent tegenslagen
De liefde kent tegenslagen
Daarom is liefde leven en leven liefde
Dat is zo het kan niet anders

Het leven kent verdriet
De liefde kent verdriet
Daarom is liefde leven en leven liefde
Dat is zo het kan niet anders

Maar toch...

Is het zo verschillend dat de verschillen de verschillen overheersen?
Daarom is liefde leven en leven liefde
Dat is en blijft zo, zo als de mens dat kent.

(C) Anne van Hoek

Ga nooit meer weg papa

Gedichtje voor Anne, van Papa

Ga nooit meer weg papa,
riep je naast me liggend, maar krachtig toe

Ga nooi meer weg papa,
waren zowat je laaste woorden, je was al moe

Ga nooit meer weg papa
niet lijfelijk, niet in gedachten, niet emotioneel

Ga nooit meer weg papa
Dat is alles wat je vroeg, je vroeg nooit veel

Ga nooit meer weg papa
je omarmde, ja omhelzde me toen je dat riep

Ga nooit meer weg papa
terwijl er een traan over mijn wangen liep

Ga nooit meer weg papa

Liefje, Papa is nooit meer weggegaan
je woont in me,
in alles wat ik voel,
in alles wat ik doe,
in elke ademhaling,
in elke vezel,
in alles.
in Al.

Ga nooit meer weg papa
Papa is voor altijd bij jou liefje.

Verjaardag van Anne

Lieve mensen,

we hebben gisteren een bijzondere dag gehad, waar ruimte was voor een lach en een traan. We hebben het beleefd met een intense liefde voor Anne.

s'Morgens hebben we Anne opgehaald. Daar stond Anne ons op te wachten. Het voelde meteen goed. We hebben ook allemaal een As-sieraad (ook een voor Laura, haar hartsvriendin) besteld en omgedaan. Zo is onze Anne altijd bij ons.
Thuis gekomen hebben we haar urn met engeltjes in de huiskamer gezet, zoals ze dat wenste. (Zie foto) Het plekje zal nog iedere dag mooier worden.

Net thuis kregen we een kado van onze straat en buurt. We mogen een boom planten voor Anne. Waar en wat voor boom, daar moeten we nog even over nadenken, maar het is wel een heel bijzonder en symbolisch kado.

Daarna begon het samen-zijn met Anne's beste vrienden en vriendinnen, jong en oud.
We zijn op een gegeven moment met ons allen om Anne heen gaan staan en hebben diverse liedjes gezongen. (waaronder een liedje speciaaal gemaakt voor Anne)
Aniek en Rosa speelde piano. Huub en Ton de gitaar. Kiara, Annemarie en Britt zongen de sterren van de hemel en de rest zong voluit mee, natuurlijk niet altijd zuiver, maar met liefde en bezieling.
Als afsluiting van de avond hebben we weer een wish-candle opgelaten. Voor onze Anne.

Ook belde haar dokter uit Leiden op om ons te feliciteren met Anne's verjaardag en ons sterkte te wensen. Ook namens de verpleging e.a. De betrokkenheid en de zorg reikt verder dan de drempel van leven en dood. We willen nog een keer naar Leiden om de mensen daar te bedanken voor hun zorg en liefde voor Anne en Daan en de ouders.

Anne's verjaardag was dus voor ons een hele mooie, emotionele en liefdevolle ervaring. Anne heeft ervan genoten daarboven kijkend vanuit "het land van beter zijn".
Anne, we houden immens veel van je....xxx

Anne op KikA website

Anne staat heel mooi op de website van stichting KiKA (Kinderen Kankervrij)
Dankzij jullie heeft Anne's afscheidsdienst 2000 euro opgebracht.
Dank jullie wel allemaal.

Voor de link: http://www.kika.nl/afgeronde-acties/lieve-anne-wij-denken-aan-je-in-het-land-van-beter-zijn.html

6 maart Anne's verjaardag

Donderdag 6 maart is Anne jarig. Anne zou viertien jaar geworden zijn. Anne's laatste wens was om gecremeerd te worden zodat ze altijd bij ons (thuis) kon zijn.
Onze Anne woont natuurlijk in ons hart, in iedere adem, in iedere gedachte, in iedere vezel, in ieder gevoel, in iedere trilling. A.s donderdag precies 14 jaar nadat ze is geboren komt Anne's urn thuis. De Cirkel is rond.

It's the Circle of Life
And it moves us all
Through despair and hope
Through faith and love
Till we find our place
On the path unwinding
In the Circle
The Circle of Life

© Lyrics by Tim Rice

We verwelkomen haar natuurlijk met open armen en vieren haar thuiskomst zoals Anne dat gewild zou hebben. We hebben Anne's urn-mandje versierd (des Anne's) en we versieren ons huis met ballonen en vullen de ruimte met mooie muziek.


Anne's was eigenlijk altijd creatief bezig. Schilderen, knutselen, schminken, houtbewerken, kleien, bakken ed. Ook schreef ze soms prachtige stukjes, levenswijsheidjes, zoals deze:

Leven en niet

Je leeft op een plek waar je je fijn en gelukkig voelt
maar als die plek er niet meer is
Waar is dan je leven
Zomaar weg
Dus zoek je goede plek
En wees daar gelukkig

© Anne van Hoek

Idols Nikki

Idols Nikki heeft gisteren gewonnen. Naast Bas was dat Anne's favoriete idol.
Toen Anne op uitnodiging van Idol Bas bij de live opname was mocht Anne ook back-stage ed. Daar kwam ze o.a alle idols tegen.

Toen de uitzending weer live verder ging en iedereen weer op de tribune plaats moest nemen kreeg Anne plots een briefje van een van de medewerkers in haar handen geduwd. Het bleek een heel lief briefje van Nikki.

Anne was er heel erg blij mee en ze heeft er ook veel steun aangehad.
Heronder de brief van Nikki.



Bedankt Nikki voor je lieve brief.

Meester en Juffie

Het is nu drie weken geleden dat onze lieve Anne op een wolk van zo veel liefde is heen gegaan, naar haar "land van Beter Zijn".
We leven we nog steeds in een soort van roes. We genieten nog steeds enorm van de dienst van 13 februari. En we zijn onder de indruk van de overweldigende warme reacties via de post en/of berichtjes op het gasten boek, of via het boekjevooranne@gmail.com.

Het leven is dubbel. Waar vroeger na de pijn de lach kwam, zoals na de nacht de dag kwam, of na de regen de zonneschijn, nu lijken die niet meer na elkaar te komen, maar tegelijkertijd. Pijn om het gemis aan Anne gaan hand in hand met het genieten van Daan tijdens Disney. Verdriet en dankbaarheid lopen omarmd naast elkaar. Huilen en lachen zijn twee handen op een buik. Maar ook lijkt het gevoel soms zover weg. Op de uitkijk voor de te grote pijn. Mixed emotions. Zwart en wit wordt grijs. Waar de nacht overgaat in de dag zit de schemering. We moeten net zo als Anne het leven weer gaan kleuren.

Hieronder laten we twee belangrijke mensen aan het woord over Anne: Allereerst Hans,
haar meester in de brugklas van de vrije school Michael college. Hij hield onderstaande toespraak tijdens het afscheid van Anne.
Daarna komt juffie Saskia aan het woord. Zij was haar juffie van klas 4 t/m 6 (groep 6 t/m 8) van de Rudolf Steiner vrije school.


Meester Hans
Voor Anne

Anderhalf jaar geleden, ergens in juni 2006, hield ik een kennismakingsavond voor de ouders van de nieuwe klas 7a. Het was een bijzonder gezellige avond. Na afloop wilden de vader en moeder van Anne mij even spreken. Ze vertelden over de ziekte van Anne en dat ze daarover contact met mij wilden houden.Hun bewogenheid en positieve houding maakten een diepe indruk op me. Voor de werkweek werd afgesproken dat Anne niet naar de Hoeksche Waard zou fietsen, maar dat ze zoveel mogelijk mee zou doen met de anderen. Dus haar fiets ging wel mee om van de camping naar de diverse boeren te kunnen gaan. Dat gebeurde ook. Ook Anne heeft uien en courgettes geoogst en door de taaie klei gebaggerd.
Toen we op donderdagmiddag terugkwamen van onze uitje naar Dordrecht wachtten we op elkaar na de Kiltunnel. Daar fietste Anne op het viaduct en wij stonden beneden. Spontaan applaudisseerden we voor haar. Haar reactie was kenmerkend. Ze vond het eigenlijk maar niets al die aandacht, het was toch niets bijzonders: ze wilde gewoon zijn. Aan de andere kant was ze ook trots en blij, dat kon je voelen. Het was een kort moment en we fietsten door. Dat beeld van Anne op de fiets zal ik nooit vergeten.
In de klas was Anne geen drukke meid, maar hardwerkend en bijzonder vrolijk en alert. Olijk is misschien het juiste woord. Haar pretoogjes zie ik nog steeds voor me.
Als Anne het woord voerde in de klas (dat gebeurde niet zoveel) dan werd het stil en de hele klas luisterde. Als Anne iets te melden had dan was het belangrijk.
Afgesproken was dat Anne niet mee zou doen met de gymnastiek en dat ze niet alle ‘lange’ dagen op school zou zijn. Met de gymnastiek huppelde ze als je even niet keek gewoon mee en die twee kortere dagen kregen we niet voor elkaar. Het werd er een. Een sterke wil.
Het was een pracht schooljaar voor Anne, de klasgenoten en voor mij. Hoe anders was dat na de vakantie. Diep getroffen ben ik door het meeleven van haar klasgenoten, de overige leerlingen en het personeel van de school. De bijeenkomst vanmorgen op school waarbij we Anne herdachten was indrukwekkend door z’n ingetogenheid en diepgang.
Toen jaren geleden op de school in Haarlem waar ik indertijd werkte een jongen van de zesde klas verongelukte sprak op de uitvaart een vriend van de familie. Het was Freek de Jonge. Hij zei tegen de ouders: ‘Nu hebben jullie voor altijd een zoon van twaalf”. In navolging van de heer de Jonge wil ik dan besluiten met te zeggen: Mariëtte, Fred en Daan: jullie hebben nu voor altijd en dochter en een zus van dertien.


Juffie Saskia
Lieve Anne

Je zit links achter in de klas, Laura vooraan. Jullie wisselen snel een blik en een lach met elkaar. Sinds kort zitten jullie nu niet meer naast elkaar maar op verschillende plaatsen. Het contact blijft. Nu is het voor de film over Sam die we in Afrika gaan laten zien maar zo was het in het echt ook ! Aanvankelijk zaten jullie dicht naast elkaar vooraan zodat jullie vanuit dat vertrouwde gevoel in de klas konden groeien. Al gauw zijn jullie zijn nu gewend en kunnen ieder in de klas je eigen vriendinnen maken terwijl jullie eenheid en saamhorigheid duidelijk blijkt. Bij sommige gesprekjes komt dat ook duidelijk naar voren: Wij kennen elkaar al heel lang en opgetogen met stralende ogen vertellen jullie hoe jullie al vroeg elkaar bij toeval ontmoetten en vanaf het begin vriendinnetjes werden. Dat kwam zo vaak naar voren dat we jullie er wel eens een beetje mee plaagden. Ja, ja jullie hebben nog bij elkaar de luiers uitgetrokken! Heimelijk natuurlijk een beetje jaloers op deze innige vriendschap!
Met jullie komst waaide er een frisse wind door de klas. De openhartigheid van jullie, je duidelijke enthousiasme over de manier van leren maakt de andere kinderen ook weer blij en enthousiast want dat werkt heel aanstekelijk. En Anne heeft ook op haar eigen manier een weg gevonden naar andere kinderen al is het alleen al door haar weliswaar bescheiden maar toch dappere manier waarop ze een bepaald probleem naar voren brengt. Ze kan het heel goed verwoorden vanuit haar eigen gevoel hoe het voor haar is en ze is tegelijkertijd bang de ander daarmee te kwetsen dus ze doet dat heel voorzichtig, en zeer integer. Ook dat breekt dingen open in de gesprekken want Anne dwingt daarmee respect af bij de andere kinderen en zeker ook bij de meisjes. Daardoor wordt de kliekjessfeer een beetje doorbroken en kunnen er vriendschappen ontstaan met meerdere kinderen in verschillende groepjes. Dat is voor een klas het beste wat er kan gebeuren. Ik herinner mij nog heel goed het eerste gesprek met je ouders. Ze klitten toch niet aan elkaar , vroeg ik, zo dat er niemand meer bijkwam. Nee, verzekerden jullie ouders mij, zo zijn ze niet. En ze hadden gelijk
Langzaam maar zeker groeit door deze vriendschappen een prettige warme en open sfeer in de klas waarbij eenieder zo tot zijn recht komt in zijn eigenheid. Het is een heerlijke onbevangen gelukkige tijd waar de grootste problemen bestonden uit het door hebben van de rekenstof in het juiste tempo. Daarnaast waren er zo veel gezellige andere dingen, verhalen en vakken waar volop van genoten werd dat het lastige rekenen eigenlijk ook weer minder belangrijk maakte. Toch was je, Anne, ontzettend trots toen dat ook op een gegeven moment lekker ging lopen en je een beetje greep op die lastige sommen kreeg!
Het is moeilijk om nu niet in te gaan op hoe je vervolgens voor de grootste problemen werd geplaatst en hoe je daarin bent gaan staan. Het gaat nu om wie je bent en wie je altijd zult zijn voor ons; een geliefd populair meisje ( ja gewoon heel populair in de zin dat iedereen je heel graag mocht, je graag zag, en graag met je wilde spelen en omgaan) die iedereen voor zich inneemt door haar openheid, humor, onbevangenheid en vermogen met heel veel verschillende mensen om te gaan en ieder in zijn eigen waarde te laten.
We hebben nog zoveel plezier kunnen maken omdat je in staat was in het moment te genieten van ontspanning en grapjes en zo je humor in te zetten om sterk te staan. Je betekent veel voor de klas en voor alle mensen en goede vrienden die om jullie heen staan door de manier waarop je aanwezig bent, je begrip voor anderen, je onbevangen kunnen lachen en plezier maken ondanks alles. Dat is echt je eigen verdienste, dat is groots en dat verdient alle respect en daarom ondervind je zo veel liefde. Lieve Anne, de toneelstukken, de periodes, het ploeteren op de sommetjes, het eindkamp, de vreugde om wat weer mogelijk werd, wij tweetjes fietsend (min of meer) in dat speellokaaltje of begraven in de ballenbak; het zijn wonderschone momenten die mij altijd zullen bijblijven en met je verbinden. Voor mij ben je een stralend lichtpunt en dat zal niet veranderen. Dank je lieve Anne voor wat je voor mij betekent! Juffie Saskia

Foto's van het afscheid van Anne en gedicht.

Eindelijk wat foto's van het afscheid van Anne. De foto's zijn onbewerkt dus excuses voor de rode ogen ed. Hopenlijk geven de foto's een indruk van de bijzondere warme en liefdevolesfeer tijdens het afscheid. We genieten er nog steeds van en putten er kracht uit. We willen tzt nog de muziek erbij zetten. Die was zo mooi en ontroerend.

Hieronder het gedicht dat door Fieke werd voorgelezen. De tekst is van Noortje Korst ism met Annemiek vd Geijn. Dit gedicht is speciaal voor Anne geschreven.

Drieluik van een dapper Mensenkind

TOEN

een loflied
zong in mei
een dapper mensenkind
de sterren van de hemel toe
levensmoed zat haar in het bloed
om haar in haar kracht te laten stralen
moesten sterren naar de hemel dalen

hoop werd een ding van veren
genesteld in de ziel
en hoop gaf kracht
om door te gaan
desnoods te vechten vvoor bestaan

NU

Nu is zij moe
nu reist zij naar de sterren toe
voorgoed
verlichting tegemoet
omdat het moet
omdat het bloed
niet doet wat moet

hoop is een ding van veren
dat nestelt in de ziel
en nu vervliegen moet
omdat aan veerkracht is ingeboet
en zij haar laatste veer nu laten moet

STRAKS

zo ziek zijn
leidt voorbij de pijn
naar het ontslapen toe;
de grootste taak van leven
overgaan is een zich overgeven
aan donker dat verlichting is
voorgoed bij vere sterren zijn

hoop blijft een ding van veren
dat nestelt in de ziel
in overgave zal dit kind
met schreden, vederlicht
aantreden in weids sterrenlicht

hoop is een ding van veren
dat nestelt in de ziel
er een nieuw begin
Anne
blijft wordt en is:
belevenis

hoop
is een ding van veren
dat uitvliegt naar het licht
ze is en blijft een ster
Anne

Eurodisney en Notre Dame

Lieve mensen,

Wij zijn twee daagjes weggeweest naar Euro-Disney en Parijs. Het boeken hiervan kostte veel emotionele moeite. Het was altijd de bedoeling dat Anne natuurlijk mee zou gaan. Nu, ze is natuurlijk met ons meegereist, maar we hadden natuurlijk graag een schouder om haar heen gelegd in een karretje bij een spannende attractie, of een heerlijke nachtzoen gegeven na een vermoeiende dag, of een knipoog gegeven na een leuke opmerking, .. of,... of,... eindeloos of.

We zijn daar ook naar een show geweest van "The Lion King" (Circle of life) Dat was voor ons even slikken. De voorstelling die Annemarie en John en kids en de school van Anne vorige week woensdag gaven bij het afscheid van Anne was trouwens vele malen indrukwekkender, met meer gevoel, dan die van Disney. Jullie hebben vorige week wel echts iets heel bijzonders neergezet.
Nogmaals dank hiervoor. Wij putten nog steeds heel veel kracht uit dat prachtige afscheid, maar ook nog uit de vele lieve berichtjes op het gastenboek, op brieven via de post. Echt hartverwarmend voor ons. Dank jullie allemaal.
Ook krijgen we nog steeds voetstapjes binnen voor het boekje voor Anne. Heel erg fijn om te lezen.

We leven als het ware in een soort van roes. Het lijkt soms nog bij wijze van spreken of ze volgende week weer terugkomt van een vakantie. Of ze dus nog niet echt weg is. De roes beschermt ons wellicht van een te grote pijn, een te grote schok ineens.
Hoewel Daan zijn zus natuurlijk ook ongeloofelijk mist, heeft hij toch van de attracties kunnen genieten. Hij had gelukkig ook Lotte aan zijn zijde, die met ons was meegegaan.

Vandaag zijn we naar Parijs gegaan en hebben daar in de Notre-Dame een grote Kaars opgestoken voor Anne. Het begin van een traditie, we zijn van plan van nu af aan ieder jaar daar een kaarsje voor Anne te branden.

Anne heeft wel bij heel veel mensen een bijzondere plaats in hun harten veroverd. Terugdenkend, kijkend en voelend aan Anne kunnen we niet anders dan heel trots zijn op onze Anne. Ze heeft ons haar onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen en vrolijkheid geschonken. Het is aan ons om in haar geest verder te leven.

Warme reacties en toeval bestaat niet

Wat een warme reacties krijgen we op verschillende manieren over Anne en haar afscheidsdienst. Via kaartjes, brieven, berichtjes op het gastenboek etc..
Bijvoorbeeld vandaag belde het Amfia ziekenhuis op, om te Anne nogmaals te bedanken dat ze voor haar mochten zorgen. Ze hadden er veel van geleerd. Ze waren met een heel team van 7 man/vrouw naar het afscheid van Anne geweest. Anne heeft daar in korte tijd een spoor van liefde en betrokkenheid achtergelaten. Wij op ons beurt zijn door de kinderafdeling en ook toen Anne thuis lag in haar laatste week uitstekend en liefdevol verzorgd. Dank daarvoor.

Wij geloven ook niet zoveel in toeval. Ook wij praten nog steeds tegen Anne of ze er nog gewoon is. Wat zou jij hiervan vinden Anne? Hoe zou jij dat toch doen Anne? En we denken ook dat Anne ons en nog vele andere mensen steun kan bieden, maar dan op een andere manier. Meer zoals een beschermengel. Haar lichaam kon niet meer, maar haar geestkracht was enorm. We proberen in haar geest ook onze uitdaging waar wij nu voor staan op te pakken. Met Anne in ons hart geeft dat ons meer vertrouwen en steun.

Toespraak van Ron

Lieve mensen,
De foto's van de afscheidsdienst komen wat later op de site. We zijn nog steeds aan het nagenieten van de afscheidsdienst van Anne. Zo mooi, zo een troost, maar ook zo trots op onze Anne. Het verzacht de pijn, die weliswaar steeds nadrukkelijker op de voordeur klopt.

Hieronder nog de toespraak van Ron van de familie van Hoek.

Lieve Anne, na een strijd die je gewoonweg niet kon winnen,
Ben je afgelopen vrijdagochtend in alle vroegte begonnen aan je reis.
“Op een wolk van liefde naar het land van beter zijn”.
Het is niet toevallig dat die ochtend en de dagen daarna,
de zon ons breeduit toegelachen heeft. Jij hebt de hemel geopend.

En op één van de spaarzame wolken die ochtend zag ik je zitten.
We hebben naar elkaar gezwaaid en ik merkte dat het goed was.
Vrolijk lachte je me toe, eindelijk bevrijd van zorgen en pijn.

Daaaag oom Ron, ik beloof je dat ik lekker lol ga maken, riep je
Zo herinneren wij jou. Optimistisch, vrolijk, goedlachs, energiek
altijd in voor leuke dingen, creatieve dingen, dingen samen doen

Toen je heel klein was kwamen wij kamperen bij jullie op camping Hillenraad
Later hebben we een aantal keren met elkaar gekampeerd
En tussendoor kwamen Fred, Mariette, jij en Daan bij ons logeren
Of wij logeerden bij jullie. Eigenlijk kon altijd alles en het was altijd gezellig.

Ook troffen we elkaar bij opa en oma hier in Breda en later in Voorburg
Een plek waar je ontzettend graag kwam, want ook bij opa en oma was je thuis
Je speelde er met je neefjes en nichtjes en deed stoute dingen met je nichtje Rosa
Zoals aardbeitjes pikken uit de koelkast
Nu zegt oma vast dat ze dat wel wist, maar ze wist het niet hoor.

Eind mei 2005 werd duidelijk dat je leukemie had en veranderde er veel in je tot dan toe zorgeloze leventje. Wat niet veranderde was je grenzeloze optimisme, je positieve instelling, je energie. Met al die positieve eigenschappen en met de steun en liefde van Fred, Mariette en Daan bood je weerstand, zoveel weerstand dat je er in 2006 bovenop kwam na een lang proces dat z’n tol wel geeist had.
Kind wat heb je je bijzondere kanten getoond in die periode. Wat een levenslust, wat een vechtlust, wat een kracht, wat een positiviteit. Dit werkte ook stimulerend op je omgeving die het soms heel zwaar had. Jij overwon door de dappere strijd die je leverde, je was met recht een dappere strijder.

Terwijl je met het grootste gemak bergwandelingen maakte in de zomervakantie van 2007 stak die genadeloze ziekte toch de kop weer op.
Aan je humeur was het niet te merken, aan je conditie evenmin, je zei ook dat je je goed voelde, maar Fred en Mariette merkten dat er iets niet in orde was.

Helaas werd dit bevestigd en voor de tweede keer stond je aan het begin van een lang en moeizaam proces met een ongewisse uitkomst. En weer was er die verbazingwekkende vechtlust, je optimisme, je positieve denken. Jij schonk je omgeving meer dan eens weer de energie, de moed en de overtuiging die nodig was om niet bij de pakken neer te gaan zitten.
Al je vechtlust, je optimisme, je levenslust ten spijt, maar ook de enorme toewijding en liefde van familie, vrienden en bekenden, de leukemie had zich blijkbaar voorgenomen zich niet opnieuw door jou te laten verslaan. Daardoor kwam er een veel te vroeg einde aan jouw aardse bestaan.

Vanmorgen heb ik in gedachte een gesprek met Anne gehad:
Hoi oom Ron, hoe is het? Het gaat wel, maar we zijn wel verdrietig omdat we je fysieke nabijheid moeten missen en daar moeten we vreselijk aan wennen. Zeker Fred, Mariette en Daan. Wij allen gaan hen daar zoveel mogelijk bij helpen.
In ons hart zal je altijd bij ons zijn, want je hebt zo’n onuitwisbare indruk op ons gemaakt.
En hoe is het met jou, Anne?
Ik ben na een lange reis op een wolk van liefde aangekomen in ’t land van beter zijn. De reis ging heel snel, want er waren heel veel mensen die me vooruit bliezen. Het laatste stuk werd ik begeleid door allemaal engeltjes die de wolk van liefde voortduwden. Het is hier gaaf joh, echt gezellig en ik heb veel lol.
Doe je iedereen de groeten en geef ze een dikke kus.
Dat zal ik doen Anne, jij de groeten en dikke kussen van allemaal en heel veel plezier.

Allemaal de groeten en een dikke kus van Anne

"Je bent pas echt dood als je wordt vergeten"

Als reiziger weet je soms niet waar je uit komt. Zo ook met het opzetten van een website en een blog. Het is begonnen als communicatiemiddel van ons uit om de mensen om ons heen te informeren, zodat wij zoveel mogelijk energie aan Anne en Daan konden blijven geven.
Dat er zoveel belangstelling voor zou komen, dat zoveel mensen op onze reis ons zouden gaan steunen was verbazingwekkend. Hoewel ook weer niet echt. Anne weet door haar persoonlijkheid mensen te verwarmen met liefde en vreugde. Dat straalde natuurlijk ook door via de website.

We hebben ook heel veel gehad aan de website. Daardoor konden we voelen dat we niet alleen stonden, een gevoel van saamhorigheid in de strijd die Anne moest voeren. Zoveel kaarten, berichtjes heeft Anne gehad, het waren allemaal ruggesteuntjes voor haar en voor ons. Het heeft haar strijd zeker lichter gemaakt.

We zijn trots om te ervaren dat Anne zo inspirerend kon zijn voor anderen mensen. Of dat nu kinderen waren met of zonder ziekten, verpleegkundigen of dokters, ouders en onbekenden, ze werden geraakt door Anne's 'zijn'.

Anne is nu niet meer in ons midden, maar diep in ons hart en om ons heen. "Je bent pas echt dood als je wordt vergeten" schreef Bram Vermeulen eens. We zijn ervan overtuigd geraakt dat onze lieve Anne nimmer wordt vergeten.

We hebben deze week heel veel moeten loslaten. Een proces wat nog veel pijn zal gaan doen. Om nu ook al de website helemaal los te laten is voor ons nu een stap te ver.
Ook dat heeft tijd nodig. We zullen dus de website en het gastenboek in de lucht houden. En ook nog onderhouden. (binnenkort foto's vd dienst) Het maakt onze verwerking wat lichter denken we. En Anne's liefde en warmte kan dan ook nog blijven stralen naar de mensen die het willen ontvangen.

Lieve mensen,
Wij willen iedereen bedanken namens ons maar zeker ook namens Anne voor het overweldigende afscheid wat jullie Anne hebben gegeven. We genieten er intens van. Zoveel liefde en warmte was er op dat moment samengekomen. Een echte wolk van liefde, voor Anne. Meer hadden we niet durven wensen.

Liefs van ons
Daan en (Anne)
Fred en Mariette

Toespraken tijdens het afscheid van Anne

Toespraak van Fred, Mariette en Daan

Lieve, dappere, vrolijke, inspirerende Anne,

Wat zijn wij toch ontzettend rijk en trots,
opdat we jouw vader, moeder en broertje mochten zijn.
Je hebt ons leven verrijkt, en niet alleen van ons,
maar van ooo zoo vele mensen om je heen.

Wij waren de gelukkigen, die van zeer dichtbij,
van jouw warmte, jouw vrolijkheid
en onvoorwaardelijke liefde mochten genieten.

Voor je zorgen was dan ook nooit een opoffering,
maar altijd een zeer grote gunst.
Zoals Daan jou zijn beenmerg gaf,
het grootste kado wat hij je ooit kon geven,
en het grootste kado, Anne, wat je kon ontvangen.

Liefje,
jouw levensweg is een hele zware weg gebleken.
Je zocht als klein meisje
al gauw de bescherming en warmte van ons op.
Beetje verlegen in t begin,
maar al heel sociaal naar andere mensen toe.

Je innemende persoonlijkheid,
je andere in hun waarden latend,
je grappige humor en vrolijkheid,
je zorgzame liefde voor anderen,

maakte dat vele mensen zich snel bij jou thuis voelde.
Waar jij kwam, bracht jij een hele warme, veilige sfeer mee.

Het was een gelukkige tijd
waarin je als kind je eigenheid zo verder kon ontwikkelen.
En je was al vroeg op jouw manier heel erg wijs.

Liefje,
het leven stelt ons soms voor uitdagingen,
die we dan moeten aangaan, of we willen of niet.
Het leven stelde jou, lieve Anne,
al heel jong voor een bijzonder zware uitdaging.

Maar ooh lieve Anne,
wat heb jij die uitdaging op jouw manier ongelofelijk goed opgepakt.

Je hebt ons laten zien wat vertrouwen en optimisme kan betekenen,

Je hebt ons laten zien wat je met geest~ en wilskracht kan bereiken,
Je hebt ons geleerd altijd jezelf te zijn, hoe ziek je ook was.

en dat betekende,
dat we van je humor konden blijven genieten,
dat we je nooit hebben horen klagen,
dat je vrolijk bleef ondanks alles.
dat je bleef vertrouwen in het goede en in de liefde.
En dat je dat met ons, en de mensen om je heen deelde.

Zo open en zo eerlijk. Zo Anne.

Maar bovenal, Anne,
heb je ons geleerd wat onvoorwaardelijke liefde is.
We hebben gelukkig ervaren hoe intens we van elkaar konden houden,

dieper dan diep, verder dan ver, groter dan groot,
niet meer in woorden uit te drukken.

Je liefde was niet slechts een gevoel, Anne,
je liefde was een voelbare kracht.

De laatste jaren hebben we samen heel intens geleefd,
de laatste maanden nog intenser,
tot het laatste moment waarop de diepte van onze liefde
vergezeld ging met de onmetelijke pijn van het je loslaten.
De reden dat we hier staan.

Liefje,
het leven is net als een schilderij,
je moet het kleuren, je moet er iets moois van maken.
Anne, jouw doek, jouw schilderij is nu klaar,
en wat is het MOOOOI geworden,

je kunt niet aan jouw schilderij zomaar voorbij lopen,
jouw schilderij van het leven, raakt mensen diep in hun hart.

Liefje,
We houden ongelofelijk veel van je
en dat zullen we altijd blijven doen.
je in ons midden te hebben gehad
zijn de mooiste jaren van ons leven geweest.
En nu Anne, nu woon je in ons hart, voor altijd.

Lieve Anne,
met pijn in ons hart
maar ook met grote dankbaarheid voor wie je bent
blazen we je op je grote wolk van liefde weg
naar het “het land van Beter Zijn”.

Vaarwel lieve Anne, rust zacht.

Toespraak van Francine, vriendin van Anne

Fred en Mariette, ik ben jullie ontzettend dankbaar ben.
Jullie hebben mij, en ook Lotte in jullie leven ontvangen, met open armen.
Ik heb veel geleerd van Anne en van jullie. Hoe licht en duisternis samen kunnen gaan.
Hoe je liefde en verdriet kunt delen. Hoe je kunt lachen en huilen tegelijk
Hoe onvoorwaardelijke liefde eruit ziet. Dank je wel daarvoor.

Als mensen elkaar voor de eerste keer ontmoeten,
wisselen hun zielen visitekaartjes uit.
De ziel weet meteen wie hij voor zich heeft staan.
Van iemand houden, dat doe je meteen.
Met iemand verbonden zijn ook.
Soms duurt het alleen even eer je er achter komt.

Dat komt omdat ons hoofd altijd van die vervelende vragen gaat stellen en ook oordelen velt:
Maar het hart weet het meteen. Het zingt, straalt en bruist als er naar geluisterd wordt.
Naar het hoofd luisteren maakt de boel alleen maar gecompliceerd.
Ik denk dat het hart je brengt waar je moet zijn.

En dat is hier, vandaag.

Toen ik Anne voor het eerst ontmoette, in oktober 2005, lag ze achter de glazen wand.
Ze had net haar beenmergtransplantatie gehad.
Ze had een bol, kaal koppie en ze was aan het overgeven.
Anne draaide zich naar me om en lachte.
Het allerziekste en allerliefste lachje dat je je voor kunt stellen.
Zonder woorden zei ze: hallo, ben je daar dan eindelijk?

Onze zielen herkenden elkaar.
Ik heb een poosje bij haar gezeten en toen moest ik weg,
om voor te lezen voor een zaal vol zieke kinderen. Maar dat lukte niet.
Tot mijn eigen verbazing kon ik alleen nog maar huilen.
Ik heb me ergens in een soort bezemkast verstopt. En die kinderen maar geduldig wachten.

Onstelpbaar verdriet voelde ik.
Waarom zo’n verdriet, vroeg mijn hoofd? Je kent dat meisje helemaal niet!
Maar mijn hart wist: ik ken haar wel. En nu kom ik haar dan tegen, nu ze zo ziek is.
Maar Anne werd beter. Een wondertje.

We mailden, we zagen elkaar zo nu en dan, niet veel.
Ze was in mijn hart, we hadden het allebei druk met ons eigen leven, en dat was goed zo.
Tot Fred belde, afgelopen juli, en zei: het is niet goed met Anne, de leukemie is terug en ze is in het ziekenhuis.

Vanaf dat moment ben ik steeds bij Anne geweest. Vaak aan haar bed, en altijd in gedachten.
En het gekke is dat we, ondanks de moeilijke omstandigheden, veel plezier hebben gehad .
Anne was zo ongelofelijk positief, sterk en dapper.
Ik heb haar nooit horen klagen of mopperen.
Ze zag soms wel tegen dingen op, maar bang was ze nooit.
Haar fantastische gevoel voor humor is ze nooit kwijtgeraakt.
Hoe moeilijk het ook was.

Ze had een rotsvast vertrouwen dat ze beter zou worden.
En dat is ze. Maar niet hier.
Al die tijd, strijdend tegen de ziekte, bleef haar hart wijd open staan.
Liefde kon er vrijuit doorheen stromen en spoelde een groot deel van de angst weg.

En liefde was er veel.
Anne wilde dokter worden.
Ik kan haar zo zien, lopend door de gangen van het ziekenhuis, met een openhangende witte jas,
stethoscoop om de hals, een serieus en lief gezichtje, kundig, toegewijd, liefdevol, altijd grapjes
klaar.

Ze zou de allerbeste geweest zijn.
Ze is de allerbeste, maar ergens anders dan dat zij en wij dachten.
Ze zorgt nu voor ons, daarboven.

Anne is niet weg, ze is nu overal. Anne woont in ons hart.

Indrukwekkend afscheid

Lieve mensen,

wat was het een prachtig, warm en liefdevol afscheid.
Anne mocht binnenkomen in de kerk op de live klanken van Circle of Life.
gespeeld en gezongen door haar klas- en schoolgenootjes. Wat een indrukwekkende ontvangst.
Afwisselend werd Anne op een persoonlijke manier toegesproken en life toegezongen met koor of solo.
Aan het eind van de dienst zong Britt Koole (musicalster uit Tarzan) een voor Anne aangepaste nummer van "Jij woont in mijn hart". Het nummer raakte ons in het hart. Zo mooi, zo met liefde gezongen, kippevel.

Ook de foto's waren een prachtige aanvulling op de muziek. Zo ook de vele bloemen die een kleurig hart vormden.

Heel mooi en knap gedaan was de toespraak van Anne's hartsvriendin Laura.
Dank jullie wel voor jullie prachtige woorden; Ron, Harriet, Fieke, Hans en Francine.
Bijzonder was ook de heel persoonlijke toespraak van Anne's favoriete behandelende arts. Omdat die niet iedereen kon horen volgt hier de toespraak.

Lieve Anne,

Bijna 3 jaar geleden werd je op laffe wijze overvallen door een leukemie, waar geen kruid tegen gewassen leek. Toch kreeg je lichaam en je positieve geest de leukemie er onder en kwam je een paar maanden later naar Leiden voor een stamceltransplantatie. We hadden daarbij ook een beetje geluk, omdat Daan niet alleen de perfecte broer was, maar ook de perfecte donor bleek te zijn om de succeskans bij transplantatie zo groot mogelijk te maken.

Toen we elkaar ontmoette, was ik net terug van een jaar onderzoek doen in New York. Heerlijk om weer met kinderen te werken en helemaal met een meisje waar het direct zo mee klikte! Als kinderoncoloog kom je veel verschillende mensen tegen en je probeert iedereen zo goed mogelijk te helpen. Maar soms gebeurt er meer. Ik sta hier dan ook niet als je dokter, maar meer als een vriend, die samen met je geprobeerd heeft deze vreselijke ziekte eronder te krijgen.

Deze zomer kwam de leukemie terug. Ik zal nooit het contrast vergeten tussen jou, net terug van vakantie, in de bergen gelopen, vol levenslust, en de uitslagen: de leukemie was terug. We wisten op dat moment allemaal dat het heel erg moeilijk zou worden om de leukemie er nog een keer onder te krijgen, maar je ging vol goede moed aan de slag. Hoewel we direct begonnen met een hele heftige reactie op de medicatie, bleef je moedig doorknokken. Ook toen de chemotherapie niet was aangeslagen, bleef je er voor gaan en gingen we een experimenteel middel proberen.

Even leken we aan de winnende hand, maar na nog een experimentele behandeling kwam de leukemie weer keihard terug. Jij wilde nog van geen ophouden weten. Ik kan toch niet doodgaan? In overleg met collega’s in Rotterdam en Utrecht werd afgesproken daar nog een poging te wagen, maar het is ons niet gelukt. Toen we afscheid namen op 31 december, omdat ik je niet meer verder kon helpen, was je niet boos op me. Ik kreeg een prachtig zelfgemaakt schilderij van je, waar de zonnige kleuren vanaf stralen. Het hangt nu in mijn studeerkamer thuis en steunt me als dit werk me soms wel zwaar valt.

Als het even kon, Anne, ging je gewoon door met het leven. De kuren die je voor je kiezen kreeg, genoeg om een olifant plat te krijgen, droeg je manmoedig met de continue lieve zorg van je familie en vrienden. Zodra er weer een sprankje energie was, zat je bij Idols, Tarzan en deed je meer leuke dingen in een week, dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ook al had je gehoord dat we je in Leiden niet meer beter konden maken, jij kwam de Wii’s aanbieden, die van de opbrengst van de buttonactie aangeschaft konden worden voor de stamceltransplantatie patiënten.

We kennen allemaal mensen die heel erg op zichzelf zijn ingesteld, net zo goed als we mensen kennen die zichzelf helemaal wegcijferen voor de ander. Anne had het bijzondere vermogen ontzettend veel te geven, zonder zichzelf daarbij te verliezen.

Bij al het verdriet dat ik voel, omdat ik Anne niet meer kan zien of horen, voel ik ook blijdschap dat ik haar ken, haar kan voelen, dat ze altijd bij me zal blijven en dat ze zelf niet meer hoeft te lijden. Anne wilde graag kinderoncoloog worden, ik zou het nu even niet willen zijn. Maar de energie van Anne blijft en zal mij helpen te blijven proberen gezinnen die door kanker bij kinderen getroffen worden, zo goed mogelijk bij te staan.

Lieve Anne, je hebt in veel kortere tijd dan de meeste mensen krijgen, zoveel mensen kunnen laten meegenieten van je levenskracht en energie. Rust nu uit van de zware strijd die je hebt geleverd en geniet van het beter zijn.

Na de dienst hebben we ballonnen opgelaten. Ze verdwenen langzaam maar o zo mooi in de mist. En de die harten ballonnen van ons cirkelde om elkaar heen, altijd dichtbij elkaar in de buurt blijvend. Symbolisch. Zo willen wij de komende tijd ook weer gaan leven. Dicht bij elkaar.

Van de kerk naar het uitvaartscentrum was er een stoet van 60 auto's. Anne kreeg een politie-escorte en elk kruispunt op de weg was afgezet door de politie. (Bedankt John en de politie van Breda voor dit eerbetoon aan Anne)

In het crematorium kon ieder op zijn/haar eigen wijze wat persoonlijker afscheid nemen van Anne. Kinderen staken kaarsjes aan.
In kleine kring hebben we in het bos nog een chinese Wish candle de lucht ingelaten als symbool van loslaten.

We hebben de dag als heel bijzonder liefdevol en mooi ervaren. Het geeft ons kracht en biedt ons troost om de komende moeilijke tijd door te komen.

Wij willen jullie allemaal bedanken voor het afscheid wat jullie Anne hebben gegeven. Jullie hebben Anne en ons de afgelopen jaren ontzettend gesteund, ieder op zijn/haar eigen wijze.
Die collectieve sfeer van liefde, warmte en verbondenheid was vandaag heel voelbaar. Anne is daardoor op een heel grote wolk van liefde weggevlogen.

Ook willen wij de volgende mensen bedanken. zonder hun inzet was deze prachtige dienst niet zo mooi geworden: Huub, Jos, Annemarie en John bedankt voor jullie hulp. Maar ook de vele vrijwilligers, de school van Anne, bijzonder bedankt.

Namens Anne en dankzij jullie kunnen we 1975 euro overmaken aan de stichting KiKa. Wat een mooi resultaat.

Lieve mensen, nogmaals bedankt voor alles.

PS. Bijdrage voor het boekje van Anne zijn nog steeds heel erg welkom.

We blijven knutselen

Terwijl Anne boven ligt in haar eigen bedje, omringd door kaarsjes, hebben wij vandaag met neefjes, nichtjes en Anne's beste vriendinnen in alle liefde aan haar kistje geknutseld. Een hele bijzondere ervaring voor ieder van ons. We zijn heel blij met het resultaat. Echt zoals Anne het ook gemaakt zou kunnen hebben.

Heel erg bedankt voor alle lieve en mooie berichtjes, voetstappen voor het "boekje voor Anne" (nog steeds welkom) en alle kaarten en brieven.
Het wordt een mooi en bijzonder afscheid. Graag tot woensdag.

Afscheid van Anne

Lieve mensen,

We zijn een mooi afscheid voor Anne aan het voorbereiden in de Mariakerk.

We vragen aan jullie om 1 bloem voor Anne mee te nemen.
Anne's vrolijkheid vraagt om een dress-code waarin jij je prettig voelt.
Anne heeft vele voetstappen in haar te korte leventje achtergelaten. Het kan daarom best druk worden, komt u svp op tijd.
Achterin de kerk ligt papier waarin je een korte groet aan Anne en familie kunt schrijven.
Het gastenboek kunt u nu natuurlijk ook als een digitaal condeolanceregister gebruiken.
Achterin de kerk kunt u ook als u wilt een donatie geven aan de stichting KiKa: (Kinderen Kankervrij)

Voor alle duidelijkheid: we sturen geen uitnodiging per post. De uitnodiging gaat dus via deze website en de krant van zaterdag 9 februari in de Stem.

Het afscheid begint a.s. woensdag om 13.30 in de Mariakerk in Breda.

Familie bericht van de klas van Anne

Uit naam van (en door een aantal) leerlingen van klas 8a is er een familiebericht geplaatst in de Stem van morgen. Graag willen we jullie dit bericht laten zien;

8 februari 2008
Onze superlieve vriendin en klasgenoot

Anne van Hoek

is vanochtend op een wolk van liefde naar het land van 'BeterZijn' gevlogen.
We gaan je verschrikkelijk missen, maar vinden het fijn dat je nu geen pijn meer voelt.
En we weten; Je zal altijd bij ons zijn

Namens klas 8a
Michaël College Prinsenbeek

Lieve Anne,

Anne,

We liggen naast je, liefje
als een deken om je heen.
Je armen hengelen naar ons
naar ons hoofd, onze handen,
we laten ons zo graag vangen.

We delen de pijn en het verdriet,
we delen de onrust, we delen de rust,
bovenal delen we de intense liefde,

het is OK, schatje, je mag gaan.


Lieve mensen,

We willen Anne een mooi afscheid geven.
Jullie zijn welkom a.s. woensdag 13 februari om 13.30 in de Mariakerk in Breda. Daar kunnen jullie afscheid nemen van Anne.

Het is Anne's wens om gecremeerd te worden, zodat ze altijd bij ons in huis kon wonen.
We zijn nog steeds ontzettend blij met iedere bijdrage (verhaal, enkele herinnering, foto's etc) voor het boekje voor Anne.
Je kunt het sturen naar boekjevooranne@gmail.com



Hieronder de officiele rouwadvertentie. Dit is in plaats van schriftelijke uitnodiging.

Anne
Jij woont in mijn hart
Heel diep hier in mijn hart
Waar liefde is, warmte en veiligheid
Jij woont in mijn hart
En nooit wil ik jou kwijt
Jij woont hier in mijn hart, altijd

Onze lieve, dappere, sterke, grappige en inspirerende Anne
is aan haar laatste reis begonnen naar “het land van beter zijn”.
Anne is in onze armen heengegaan,
op een grote wolk van liefde.


Anne van Hoek

Ze is 13 jaar geworden.

Daan
Fred en Mariëtte
Familie en vrienden


8 februari 2008
Hillenraadstraat 11
4834 JD Breda

Wij nodigen u uit om samen met ons afscheid te nemen van Anne op woensdag 13 februari om 13.30 uur in de Mariakerk, aan het Mariaplein 1 te Breda.

In kleine kring zullen wij Anne begeleiden naar het uitvaartcentrum.

Gelegenheid tot condoleren graag alleen schriftelijk voor aanvang van de bijeenkomst in de kerk.

Vriendelijk verzoeken wij één enkele bloem voor Anne mee te brengen.

In plaats van bloemstukken graag een donatie aan KiKa (Kinderen Kankervrij).
De collectebussen staan achter in de kerk.

Anne's laatste reis

Lieve mensen,

Onze lieve, dappere, sterke, grappige, inspirerende Anne is vannacht om 02.45 aan haar laatste reis begonnen naar het "land van Beter Zijn".
Anne is in de armen van Daan, Mama en Papa van ons heen gegaan. Op een hele grote wolk van liefde. Anne is en blijft een engel.

Lieve mensen, blazen jullie met de wolk mee, zodat ze eindelijk de pijnloze rust krijgt die ze zo verdiend heeft.

We willen haar een mooi afscheid geven. We houden jullie via de website op de hoogte.

Liefs van ons.

Wolk van liefde

Lieve Anne,

Je ligt hier naast me, te slapen, je kan bijna niet anders meer.
praten en horen gaat niet meer zo goed schatje,
nu laten je ogen je ook een beetje in de steek,
klagen komt niet in je woordenboek voor,
nee, je verraste ons vanmorgen weer met je humor,
weer zo'n heerlijke, scherpzinnige grappige opmerking
Dat is zo, je eigenste-ik, zo Anne, zo heerlijk.

Van de week zei je dat je wilde vliegen,
vliegen naar het "Land van "Beter Zijn".
Dat is ook het enige wat je echt wilde: beter zijn.
Liefje, wat verdien jij dat zo ontzettend.
En we gaan ervoor zorgen, liefje.

Wanneer jij er klaar voor bent liefje,
maken we met ons allen een wolk van liefde,
en al die mensen om je heen die je liefhebben
,en dat zijn er zo velen,
blazen dan die wolk naar jouw "land van "Beter Zijn".

Anne, wat houden we zo ontzettend veel van jou.


We krijgen veel reacties voor het boekje, het doet ons erg goed,
nogmaals via deze weg, ontzettend bedankt voor jullie inspanning.