vrijdag 29 februari 2008

Meester en Juffie

Het is nu drie weken geleden dat onze lieve Anne op een wolk van zo veel liefde is heen gegaan, naar haar "land van Beter Zijn".
We leven we nog steeds in een soort van roes. We genieten nog steeds enorm van de dienst van 13 februari. En we zijn onder de indruk van de overweldigende warme reacties via de post en/of berichtjes op het gasten boek, of via het boekjevooranne@gmail.com.

Het leven is dubbel. Waar vroeger na de pijn de lach kwam, zoals na de nacht de dag kwam, of na de regen de zonneschijn, nu lijken die niet meer na elkaar te komen, maar tegelijkertijd. Pijn om het gemis aan Anne gaan hand in hand met het genieten van Daan tijdens Disney. Verdriet en dankbaarheid lopen omarmd naast elkaar. Huilen en lachen zijn twee handen op een buik. Maar ook lijkt het gevoel soms zover weg. Op de uitkijk voor de te grote pijn. Mixed emotions. Zwart en wit wordt grijs. Waar de nacht overgaat in de dag zit de schemering. We moeten net zo als Anne het leven weer gaan kleuren.

Hieronder laten we twee belangrijke mensen aan het woord over Anne: Allereerst Hans,
haar meester in de brugklas van de vrije school Michael college. Hij hield onderstaande toespraak tijdens het afscheid van Anne.
Daarna komt juffie Saskia aan het woord. Zij was haar juffie van klas 4 t/m 6 (groep 6 t/m 8) van de Rudolf Steiner vrije school.


Meester Hans
Voor Anne

Anderhalf jaar geleden, ergens in juni 2006, hield ik een kennismakingsavond voor de ouders van de nieuwe klas 7a. Het was een bijzonder gezellige avond. Na afloop wilden de vader en moeder van Anne mij even spreken. Ze vertelden over de ziekte van Anne en dat ze daarover contact met mij wilden houden.Hun bewogenheid en positieve houding maakten een diepe indruk op me. Voor de werkweek werd afgesproken dat Anne niet naar de Hoeksche Waard zou fietsen, maar dat ze zoveel mogelijk mee zou doen met de anderen. Dus haar fiets ging wel mee om van de camping naar de diverse boeren te kunnen gaan. Dat gebeurde ook. Ook Anne heeft uien en courgettes geoogst en door de taaie klei gebaggerd.
Toen we op donderdagmiddag terugkwamen van onze uitje naar Dordrecht wachtten we op elkaar na de Kiltunnel. Daar fietste Anne op het viaduct en wij stonden beneden. Spontaan applaudisseerden we voor haar. Haar reactie was kenmerkend. Ze vond het eigenlijk maar niets al die aandacht, het was toch niets bijzonders: ze wilde gewoon zijn. Aan de andere kant was ze ook trots en blij, dat kon je voelen. Het was een kort moment en we fietsten door. Dat beeld van Anne op de fiets zal ik nooit vergeten.
In de klas was Anne geen drukke meid, maar hardwerkend en bijzonder vrolijk en alert. Olijk is misschien het juiste woord. Haar pretoogjes zie ik nog steeds voor me.
Als Anne het woord voerde in de klas (dat gebeurde niet zoveel) dan werd het stil en de hele klas luisterde. Als Anne iets te melden had dan was het belangrijk.
Afgesproken was dat Anne niet mee zou doen met de gymnastiek en dat ze niet alle ‘lange’ dagen op school zou zijn. Met de gymnastiek huppelde ze als je even niet keek gewoon mee en die twee kortere dagen kregen we niet voor elkaar. Het werd er een. Een sterke wil.
Het was een pracht schooljaar voor Anne, de klasgenoten en voor mij. Hoe anders was dat na de vakantie. Diep getroffen ben ik door het meeleven van haar klasgenoten, de overige leerlingen en het personeel van de school. De bijeenkomst vanmorgen op school waarbij we Anne herdachten was indrukwekkend door z’n ingetogenheid en diepgang.
Toen jaren geleden op de school in Haarlem waar ik indertijd werkte een jongen van de zesde klas verongelukte sprak op de uitvaart een vriend van de familie. Het was Freek de Jonge. Hij zei tegen de ouders: ‘Nu hebben jullie voor altijd een zoon van twaalf”. In navolging van de heer de Jonge wil ik dan besluiten met te zeggen: MariĆ«tte, Fred en Daan: jullie hebben nu voor altijd en dochter en een zus van dertien.


Juffie Saskia
Lieve Anne

Je zit links achter in de klas, Laura vooraan. Jullie wisselen snel een blik en een lach met elkaar. Sinds kort zitten jullie nu niet meer naast elkaar maar op verschillende plaatsen. Het contact blijft. Nu is het voor de film over Sam die we in Afrika gaan laten zien maar zo was het in het echt ook ! Aanvankelijk zaten jullie dicht naast elkaar vooraan zodat jullie vanuit dat vertrouwde gevoel in de klas konden groeien. Al gauw zijn jullie zijn nu gewend en kunnen ieder in de klas je eigen vriendinnen maken terwijl jullie eenheid en saamhorigheid duidelijk blijkt. Bij sommige gesprekjes komt dat ook duidelijk naar voren: Wij kennen elkaar al heel lang en opgetogen met stralende ogen vertellen jullie hoe jullie al vroeg elkaar bij toeval ontmoetten en vanaf het begin vriendinnetjes werden. Dat kwam zo vaak naar voren dat we jullie er wel eens een beetje mee plaagden. Ja, ja jullie hebben nog bij elkaar de luiers uitgetrokken! Heimelijk natuurlijk een beetje jaloers op deze innige vriendschap!
Met jullie komst waaide er een frisse wind door de klas. De openhartigheid van jullie, je duidelijke enthousiasme over de manier van leren maakt de andere kinderen ook weer blij en enthousiast want dat werkt heel aanstekelijk. En Anne heeft ook op haar eigen manier een weg gevonden naar andere kinderen al is het alleen al door haar weliswaar bescheiden maar toch dappere manier waarop ze een bepaald probleem naar voren brengt. Ze kan het heel goed verwoorden vanuit haar eigen gevoel hoe het voor haar is en ze is tegelijkertijd bang de ander daarmee te kwetsen dus ze doet dat heel voorzichtig, en zeer integer. Ook dat breekt dingen open in de gesprekken want Anne dwingt daarmee respect af bij de andere kinderen en zeker ook bij de meisjes. Daardoor wordt de kliekjessfeer een beetje doorbroken en kunnen er vriendschappen ontstaan met meerdere kinderen in verschillende groepjes. Dat is voor een klas het beste wat er kan gebeuren. Ik herinner mij nog heel goed het eerste gesprek met je ouders. Ze klitten toch niet aan elkaar , vroeg ik, zo dat er niemand meer bijkwam. Nee, verzekerden jullie ouders mij, zo zijn ze niet. En ze hadden gelijk
Langzaam maar zeker groeit door deze vriendschappen een prettige warme en open sfeer in de klas waarbij eenieder zo tot zijn recht komt in zijn eigenheid. Het is een heerlijke onbevangen gelukkige tijd waar de grootste problemen bestonden uit het door hebben van de rekenstof in het juiste tempo. Daarnaast waren er zo veel gezellige andere dingen, verhalen en vakken waar volop van genoten werd dat het lastige rekenen eigenlijk ook weer minder belangrijk maakte. Toch was je, Anne, ontzettend trots toen dat ook op een gegeven moment lekker ging lopen en je een beetje greep op die lastige sommen kreeg!
Het is moeilijk om nu niet in te gaan op hoe je vervolgens voor de grootste problemen werd geplaatst en hoe je daarin bent gaan staan. Het gaat nu om wie je bent en wie je altijd zult zijn voor ons; een geliefd populair meisje ( ja gewoon heel populair in de zin dat iedereen je heel graag mocht, je graag zag, en graag met je wilde spelen en omgaan) die iedereen voor zich inneemt door haar openheid, humor, onbevangenheid en vermogen met heel veel verschillende mensen om te gaan en ieder in zijn eigen waarde te laten.
We hebben nog zoveel plezier kunnen maken omdat je in staat was in het moment te genieten van ontspanning en grapjes en zo je humor in te zetten om sterk te staan. Je betekent veel voor de klas en voor alle mensen en goede vrienden die om jullie heen staan door de manier waarop je aanwezig bent, je begrip voor anderen, je onbevangen kunnen lachen en plezier maken ondanks alles. Dat is echt je eigen verdienste, dat is groots en dat verdient alle respect en daarom ondervind je zo veel liefde. Lieve Anne, de toneelstukken, de periodes, het ploeteren op de sommetjes, het eindkamp, de vreugde om wat weer mogelijk werd, wij tweetjes fietsend (min of meer) in dat speellokaaltje of begraven in de ballenbak; het zijn wonderschone momenten die mij altijd zullen bijblijven en met je verbinden. Voor mij ben je een stralend lichtpunt en dat zal niet veranderen. Dank je lieve Anne voor wat je voor mij betekent! Juffie Saskia

maandag 25 februari 2008

Foto's van het afscheid van Anne en gedicht.

Eindelijk wat foto's van het afscheid van Anne. De foto's zijn onbewerkt dus excuses voor de rode ogen ed. Hopenlijk geven de foto's een indruk van de bijzondere warme en liefdevolesfeer tijdens het afscheid. We genieten er nog steeds van en putten er kracht uit. We willen tzt nog de muziek erbij zetten. Die was zo mooi en ontroerend.

Hieronder het gedicht dat door Fieke werd voorgelezen. De tekst is van Noortje Korst ism met Annemiek vd Geijn. Dit gedicht is speciaal voor Anne geschreven.

Drieluik van een dapper Mensenkind

TOEN

een loflied
zong in mei
een dapper mensenkind
de sterren van de hemel toe
levensmoed zat haar in het bloed
om haar in haar kracht te laten stralen
moesten sterren naar de hemel dalen

hoop werd een ding van veren
genesteld in de ziel
en hoop gaf kracht
om door te gaan
desnoods te vechten vvoor bestaan


NU

Nu is zij moe
nu reist zij naar de sterren toe
voorgoed
verlichting tegemoet
omdat het moet
omdat het bloed
niet doet wat moet

hoop is een ding van veren
dat nestelt in de ziel
en nu vervliegen moet
omdat aan veerkracht is ingeboet
en zij haar laatste veer nu laten moet

STRAKS

zo ziek zijn
leidt voorbij de pijn
naar het ontslapen toe;
de grootste taak van leven
overgaan is een zich overgeven
aan donker dat verlichting is
voorgoed bij vere sterren zijn

hoop blijft een ding van veren
dat nestelt in de ziel
in overgave zal dit kind
met schreden, vederlicht
aantreden in weids sterrenlicht


hoop is een ding van veren
dat nestelt in de ziel
er een nieuw begin
Anne
blijft wordt en is:
belevenis

hoop
is een ding van veren
dat uitvliegt naar het licht
ze is en blijft een ster
Anne