"Je bent pas echt dood als je wordt vergeten"

Als reiziger weet je soms niet waar je uit komt. Zo ook met het opzetten van een website en een blog. Het is begonnen als communicatiemiddel van ons uit om de mensen om ons heen te informeren, zodat wij zoveel mogelijk energie aan Anne en Daan konden blijven geven.
Dat er zoveel belangstelling voor zou komen, dat zoveel mensen op onze reis ons zouden gaan steunen was verbazingwekkend. Hoewel ook weer niet echt. Anne weet door haar persoonlijkheid mensen te verwarmen met liefde en vreugde. Dat straalde natuurlijk ook door via de website.

We hebben ook heel veel gehad aan de website. Daardoor konden we voelen dat we niet alleen stonden, een gevoel van saamhorigheid in de strijd die Anne moest voeren. Zoveel kaarten, berichtjes heeft Anne gehad, het waren allemaal ruggesteuntjes voor haar en voor ons. Het heeft haar strijd zeker lichter gemaakt.

We zijn trots om te ervaren dat Anne zo inspirerend kon zijn voor anderen mensen. Of dat nu kinderen waren met of zonder ziekten, verpleegkundigen of dokters, ouders en onbekenden, ze werden geraakt door Anne's 'zijn'.

Anne is nu niet meer in ons midden, maar diep in ons hart en om ons heen. "Je bent pas echt dood als je wordt vergeten" schreef Bram Vermeulen eens. We zijn ervan overtuigd geraakt dat onze lieve Anne nimmer wordt vergeten.

We hebben deze week heel veel moeten loslaten. Een proces wat nog veel pijn zal gaan doen. Om nu ook al de website helemaal los te laten is voor ons nu een stap te ver.
Ook dat heeft tijd nodig. We zullen dus de website en het gastenboek in de lucht houden. En ook nog onderhouden. (binnenkort foto's vd dienst) Het maakt onze verwerking wat lichter denken we. En Anne's liefde en warmte kan dan ook nog blijven stralen naar de mensen die het willen ontvangen.

Lieve mensen,
Wij willen iedereen bedanken namens ons maar zeker ook namens Anne voor het overweldigende afscheid wat jullie Anne hebben gegeven. We genieten er intens van. Zoveel liefde en warmte was er op dat moment samengekomen. Een echte wolk van liefde, voor Anne. Meer hadden we niet durven wensen.

Liefs van ons
Daan en (Anne)
Fred en Mariette

Toespraken tijdens het afscheid van Anne

Toespraak van Fred, Mariette en Daan

Lieve, dappere, vrolijke, inspirerende Anne,

Wat zijn wij toch ontzettend rijk en trots,
opdat we jouw vader, moeder en broertje mochten zijn.
Je hebt ons leven verrijkt, en niet alleen van ons,
maar van ooo zoo vele mensen om je heen.

Wij waren de gelukkigen, die van zeer dichtbij,
van jouw warmte, jouw vrolijkheid
en onvoorwaardelijke liefde mochten genieten.

Voor je zorgen was dan ook nooit een opoffering,
maar altijd een zeer grote gunst.
Zoals Daan jou zijn beenmerg gaf,
het grootste kado wat hij je ooit kon geven,
en het grootste kado, Anne, wat je kon ontvangen.

Liefje,
jouw levensweg is een hele zware weg gebleken.
Je zocht als klein meisje
al gauw de bescherming en warmte van ons op.
Beetje verlegen in t begin,
maar al heel sociaal naar andere mensen toe.

Je innemende persoonlijkheid,
je andere in hun waarden latend,
je grappige humor en vrolijkheid,
je zorgzame liefde voor anderen,

maakte dat vele mensen zich snel bij jou thuis voelde.
Waar jij kwam, bracht jij een hele warme, veilige sfeer mee.

Het was een gelukkige tijd
waarin je als kind je eigenheid zo verder kon ontwikkelen.
En je was al vroeg op jouw manier heel erg wijs.

Liefje,
het leven stelt ons soms voor uitdagingen,
die we dan moeten aangaan, of we willen of niet.
Het leven stelde jou, lieve Anne,
al heel jong voor een bijzonder zware uitdaging.

Maar ooh lieve Anne,
wat heb jij die uitdaging op jouw manier ongelofelijk goed opgepakt.

Je hebt ons laten zien wat vertrouwen en optimisme kan betekenen,

Je hebt ons laten zien wat je met geest~ en wilskracht kan bereiken,
Je hebt ons geleerd altijd jezelf te zijn, hoe ziek je ook was.

en dat betekende,
dat we van je humor konden blijven genieten,
dat we je nooit hebben horen klagen,
dat je vrolijk bleef ondanks alles.
dat je bleef vertrouwen in het goede en in de liefde.
En dat je dat met ons, en de mensen om je heen deelde.

Zo open en zo eerlijk. Zo Anne.

Maar bovenal, Anne,
heb je ons geleerd wat onvoorwaardelijke liefde is.
We hebben gelukkig ervaren hoe intens we van elkaar konden houden,

dieper dan diep, verder dan ver, groter dan groot,
niet meer in woorden uit te drukken.

Je liefde was niet slechts een gevoel, Anne,
je liefde was een voelbare kracht.

De laatste jaren hebben we samen heel intens geleefd,
de laatste maanden nog intenser,
tot het laatste moment waarop de diepte van onze liefde
vergezeld ging met de onmetelijke pijn van het je loslaten.
De reden dat we hier staan.

Liefje,
het leven is net als een schilderij,
je moet het kleuren, je moet er iets moois van maken.
Anne, jouw doek, jouw schilderij is nu klaar,
en wat is het MOOOOI geworden,

je kunt niet aan jouw schilderij zomaar voorbij lopen,
jouw schilderij van het leven, raakt mensen diep in hun hart.

Liefje,
We houden ongelofelijk veel van je
en dat zullen we altijd blijven doen.
je in ons midden te hebben gehad
zijn de mooiste jaren van ons leven geweest.
En nu Anne, nu woon je in ons hart, voor altijd.

Lieve Anne,
met pijn in ons hart
maar ook met grote dankbaarheid voor wie je bent
blazen we je op je grote wolk van liefde weg
naar het “het land van Beter Zijn”.

Vaarwel lieve Anne, rust zacht.

Toespraak van Francine, vriendin van Anne

Fred en Mariette, ik ben jullie ontzettend dankbaar ben.
Jullie hebben mij, en ook Lotte in jullie leven ontvangen, met open armen.
Ik heb veel geleerd van Anne en van jullie. Hoe licht en duisternis samen kunnen gaan.
Hoe je liefde en verdriet kunt delen. Hoe je kunt lachen en huilen tegelijk
Hoe onvoorwaardelijke liefde eruit ziet. Dank je wel daarvoor.

Als mensen elkaar voor de eerste keer ontmoeten,
wisselen hun zielen visitekaartjes uit.
De ziel weet meteen wie hij voor zich heeft staan.
Van iemand houden, dat doe je meteen.
Met iemand verbonden zijn ook.
Soms duurt het alleen even eer je er achter komt.

Dat komt omdat ons hoofd altijd van die vervelende vragen gaat stellen en ook oordelen velt:
Maar het hart weet het meteen. Het zingt, straalt en bruist als er naar geluisterd wordt.
Naar het hoofd luisteren maakt de boel alleen maar gecompliceerd.
Ik denk dat het hart je brengt waar je moet zijn.

En dat is hier, vandaag.

Toen ik Anne voor het eerst ontmoette, in oktober 2005, lag ze achter de glazen wand.
Ze had net haar beenmergtransplantatie gehad.
Ze had een bol, kaal koppie en ze was aan het overgeven.
Anne draaide zich naar me om en lachte.
Het allerziekste en allerliefste lachje dat je je voor kunt stellen.
Zonder woorden zei ze: hallo, ben je daar dan eindelijk?

Onze zielen herkenden elkaar.
Ik heb een poosje bij haar gezeten en toen moest ik weg,
om voor te lezen voor een zaal vol zieke kinderen. Maar dat lukte niet.
Tot mijn eigen verbazing kon ik alleen nog maar huilen.
Ik heb me ergens in een soort bezemkast verstopt. En die kinderen maar geduldig wachten.

Onstelpbaar verdriet voelde ik.
Waarom zo’n verdriet, vroeg mijn hoofd? Je kent dat meisje helemaal niet!
Maar mijn hart wist: ik ken haar wel. En nu kom ik haar dan tegen, nu ze zo ziek is.
Maar Anne werd beter. Een wondertje.

We mailden, we zagen elkaar zo nu en dan, niet veel.
Ze was in mijn hart, we hadden het allebei druk met ons eigen leven, en dat was goed zo.
Tot Fred belde, afgelopen juli, en zei: het is niet goed met Anne, de leukemie is terug en ze is in het ziekenhuis.

Vanaf dat moment ben ik steeds bij Anne geweest. Vaak aan haar bed, en altijd in gedachten.
En het gekke is dat we, ondanks de moeilijke omstandigheden, veel plezier hebben gehad .
Anne was zo ongelofelijk positief, sterk en dapper.
Ik heb haar nooit horen klagen of mopperen.
Ze zag soms wel tegen dingen op, maar bang was ze nooit.
Haar fantastische gevoel voor humor is ze nooit kwijtgeraakt.
Hoe moeilijk het ook was.

Ze had een rotsvast vertrouwen dat ze beter zou worden.
En dat is ze. Maar niet hier.
Al die tijd, strijdend tegen de ziekte, bleef haar hart wijd open staan.
Liefde kon er vrijuit doorheen stromen en spoelde een groot deel van de angst weg.

En liefde was er veel.
Anne wilde dokter worden.
Ik kan haar zo zien, lopend door de gangen van het ziekenhuis, met een openhangende witte jas,
stethoscoop om de hals, een serieus en lief gezichtje, kundig, toegewijd, liefdevol, altijd grapjes
klaar.

Ze zou de allerbeste geweest zijn.
Ze is de allerbeste, maar ergens anders dan dat zij en wij dachten.
Ze zorgt nu voor ons, daarboven.

Anne is niet weg, ze is nu overal. Anne woont in ons hart.

Indrukwekkend afscheid

Lieve mensen,

wat was het een prachtig, warm en liefdevol afscheid.
Anne mocht binnenkomen in de kerk op de live klanken van Circle of Life.
gespeeld en gezongen door haar klas- en schoolgenootjes. Wat een indrukwekkende ontvangst.
Afwisselend werd Anne op een persoonlijke manier toegesproken en life toegezongen met koor of solo.
Aan het eind van de dienst zong Britt Koole (musicalster uit Tarzan) een voor Anne aangepaste nummer van "Jij woont in mijn hart". Het nummer raakte ons in het hart. Zo mooi, zo met liefde gezongen, kippevel.

Ook de foto's waren een prachtige aanvulling op de muziek. Zo ook de vele bloemen die een kleurig hart vormden.

Heel mooi en knap gedaan was de toespraak van Anne's hartsvriendin Laura.
Dank jullie wel voor jullie prachtige woorden; Ron, Harriet, Fieke, Hans en Francine.
Bijzonder was ook de heel persoonlijke toespraak van Anne's favoriete behandelende arts. Omdat die niet iedereen kon horen volgt hier de toespraak.

Lieve Anne,

Bijna 3 jaar geleden werd je op laffe wijze overvallen door een leukemie, waar geen kruid tegen gewassen leek. Toch kreeg je lichaam en je positieve geest de leukemie er onder en kwam je een paar maanden later naar Leiden voor een stamceltransplantatie. We hadden daarbij ook een beetje geluk, omdat Daan niet alleen de perfecte broer was, maar ook de perfecte donor bleek te zijn om de succeskans bij transplantatie zo groot mogelijk te maken.

Toen we elkaar ontmoette, was ik net terug van een jaar onderzoek doen in New York. Heerlijk om weer met kinderen te werken en helemaal met een meisje waar het direct zo mee klikte! Als kinderoncoloog kom je veel verschillende mensen tegen en je probeert iedereen zo goed mogelijk te helpen. Maar soms gebeurt er meer. Ik sta hier dan ook niet als je dokter, maar meer als een vriend, die samen met je geprobeerd heeft deze vreselijke ziekte eronder te krijgen.

Deze zomer kwam de leukemie terug. Ik zal nooit het contrast vergeten tussen jou, net terug van vakantie, in de bergen gelopen, vol levenslust, en de uitslagen: de leukemie was terug. We wisten op dat moment allemaal dat het heel erg moeilijk zou worden om de leukemie er nog een keer onder te krijgen, maar je ging vol goede moed aan de slag. Hoewel we direct begonnen met een hele heftige reactie op de medicatie, bleef je moedig doorknokken. Ook toen de chemotherapie niet was aangeslagen, bleef je er voor gaan en gingen we een experimenteel middel proberen.

Even leken we aan de winnende hand, maar na nog een experimentele behandeling kwam de leukemie weer keihard terug. Jij wilde nog van geen ophouden weten. Ik kan toch niet doodgaan? In overleg met collega’s in Rotterdam en Utrecht werd afgesproken daar nog een poging te wagen, maar het is ons niet gelukt. Toen we afscheid namen op 31 december, omdat ik je niet meer verder kon helpen, was je niet boos op me. Ik kreeg een prachtig zelfgemaakt schilderij van je, waar de zonnige kleuren vanaf stralen. Het hangt nu in mijn studeerkamer thuis en steunt me als dit werk me soms wel zwaar valt.

Als het even kon, Anne, ging je gewoon door met het leven. De kuren die je voor je kiezen kreeg, genoeg om een olifant plat te krijgen, droeg je manmoedig met de continue lieve zorg van je familie en vrienden. Zodra er weer een sprankje energie was, zat je bij Idols, Tarzan en deed je meer leuke dingen in een week, dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ook al had je gehoord dat we je in Leiden niet meer beter konden maken, jij kwam de Wii’s aanbieden, die van de opbrengst van de buttonactie aangeschaft konden worden voor de stamceltransplantatie patiënten.

We kennen allemaal mensen die heel erg op zichzelf zijn ingesteld, net zo goed als we mensen kennen die zichzelf helemaal wegcijferen voor de ander. Anne had het bijzondere vermogen ontzettend veel te geven, zonder zichzelf daarbij te verliezen.

Bij al het verdriet dat ik voel, omdat ik Anne niet meer kan zien of horen, voel ik ook blijdschap dat ik haar ken, haar kan voelen, dat ze altijd bij me zal blijven en dat ze zelf niet meer hoeft te lijden. Anne wilde graag kinderoncoloog worden, ik zou het nu even niet willen zijn. Maar de energie van Anne blijft en zal mij helpen te blijven proberen gezinnen die door kanker bij kinderen getroffen worden, zo goed mogelijk bij te staan.

Lieve Anne, je hebt in veel kortere tijd dan de meeste mensen krijgen, zoveel mensen kunnen laten meegenieten van je levenskracht en energie. Rust nu uit van de zware strijd die je hebt geleverd en geniet van het beter zijn.

Na de dienst hebben we ballonnen opgelaten. Ze verdwenen langzaam maar o zo mooi in de mist. En de die harten ballonnen van ons cirkelde om elkaar heen, altijd dichtbij elkaar in de buurt blijvend. Symbolisch. Zo willen wij de komende tijd ook weer gaan leven. Dicht bij elkaar.

Van de kerk naar het uitvaartscentrum was er een stoet van 60 auto's. Anne kreeg een politie-escorte en elk kruispunt op de weg was afgezet door de politie. (Bedankt John en de politie van Breda voor dit eerbetoon aan Anne)

In het crematorium kon ieder op zijn/haar eigen wijze wat persoonlijker afscheid nemen van Anne. Kinderen staken kaarsjes aan.
In kleine kring hebben we in het bos nog een chinese Wish candle de lucht ingelaten als symbool van loslaten.

We hebben de dag als heel bijzonder liefdevol en mooi ervaren. Het geeft ons kracht en biedt ons troost om de komende moeilijke tijd door te komen.

Wij willen jullie allemaal bedanken voor het afscheid wat jullie Anne hebben gegeven. Jullie hebben Anne en ons de afgelopen jaren ontzettend gesteund, ieder op zijn/haar eigen wijze.
Die collectieve sfeer van liefde, warmte en verbondenheid was vandaag heel voelbaar. Anne is daardoor op een heel grote wolk van liefde weggevlogen.

Ook willen wij de volgende mensen bedanken. zonder hun inzet was deze prachtige dienst niet zo mooi geworden: Huub, Jos, Annemarie en John bedankt voor jullie hulp. Maar ook de vele vrijwilligers, de school van Anne, bijzonder bedankt.

Namens Anne en dankzij jullie kunnen we 1975 euro overmaken aan de stichting KiKa. Wat een mooi resultaat.

Lieve mensen, nogmaals bedankt voor alles.

PS. Bijdrage voor het boekje van Anne zijn nog steeds heel erg welkom.

We blijven knutselen

Terwijl Anne boven ligt in haar eigen bedje, omringd door kaarsjes, hebben wij vandaag met neefjes, nichtjes en Anne's beste vriendinnen in alle liefde aan haar kistje geknutseld. Een hele bijzondere ervaring voor ieder van ons. We zijn heel blij met het resultaat. Echt zoals Anne het ook gemaakt zou kunnen hebben.

Heel erg bedankt voor alle lieve en mooie berichtjes, voetstappen voor het "boekje voor Anne" (nog steeds welkom) en alle kaarten en brieven.
Het wordt een mooi en bijzonder afscheid. Graag tot woensdag.

Afscheid van Anne

Lieve mensen,

We zijn een mooi afscheid voor Anne aan het voorbereiden in de Mariakerk.

We vragen aan jullie om 1 bloem voor Anne mee te nemen.
Anne's vrolijkheid vraagt om een dress-code waarin jij je prettig voelt.
Anne heeft vele voetstappen in haar te korte leventje achtergelaten. Het kan daarom best druk worden, komt u svp op tijd.
Achterin de kerk ligt papier waarin je een korte groet aan Anne en familie kunt schrijven.
Het gastenboek kunt u nu natuurlijk ook als een digitaal condeolanceregister gebruiken.
Achterin de kerk kunt u ook als u wilt een donatie geven aan de stichting KiKa: (Kinderen Kankervrij)

Voor alle duidelijkheid: we sturen geen uitnodiging per post. De uitnodiging gaat dus via deze website en de krant van zaterdag 9 februari in de Stem.

Het afscheid begint a.s. woensdag om 13.30 in de Mariakerk in Breda.