Eurodisney en Notre Dame

Lieve mensen,

Wij zijn twee daagjes weggeweest naar Euro-Disney en Parijs. Het boeken hiervan kostte veel emotionele moeite. Het was altijd de bedoeling dat Anne natuurlijk mee zou gaan. Nu, ze is natuurlijk met ons meegereist, maar we hadden natuurlijk graag een schouder om haar heen gelegd in een karretje bij een spannende attractie, of een heerlijke nachtzoen gegeven na een vermoeiende dag, of een knipoog gegeven na een leuke opmerking, .. of,... of,... eindeloos of.

We zijn daar ook naar een show geweest van "The Lion King" (Circle of life) Dat was voor ons even slikken. De voorstelling die Annemarie en John en kids en de school van Anne vorige week woensdag gaven bij het afscheid van Anne was trouwens vele malen indrukwekkender, met meer gevoel, dan die van Disney. Jullie hebben vorige week wel echts iets heel bijzonders neergezet.
Nogmaals dank hiervoor. Wij putten nog steeds heel veel kracht uit dat prachtige afscheid, maar ook nog uit de vele lieve berichtjes op het gastenboek, op brieven via de post. Echt hartverwarmend voor ons. Dank jullie allemaal.
Ook krijgen we nog steeds voetstapjes binnen voor het boekje voor Anne. Heel erg fijn om te lezen.

We leven als het ware in een soort van roes. Het lijkt soms nog bij wijze van spreken of ze volgende week weer terugkomt van een vakantie. Of ze dus nog niet echt weg is. De roes beschermt ons wellicht van een te grote pijn, een te grote schok ineens.
Hoewel Daan zijn zus natuurlijk ook ongeloofelijk mist, heeft hij toch van de attracties kunnen genieten. Hij had gelukkig ook Lotte aan zijn zijde, die met ons was meegegaan.

Vandaag zijn we naar Parijs gegaan en hebben daar in de Notre-Dame een grote Kaars opgestoken voor Anne. Het begin van een traditie, we zijn van plan van nu af aan ieder jaar daar een kaarsje voor Anne te branden.

Anne heeft wel bij heel veel mensen een bijzondere plaats in hun harten veroverd. Terugdenkend, kijkend en voelend aan Anne kunnen we niet anders dan heel trots zijn op onze Anne. Ze heeft ons haar onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen en vrolijkheid geschonken. Het is aan ons om in haar geest verder te leven.

Warme reacties en toeval bestaat niet

Wat een warme reacties krijgen we op verschillende manieren over Anne en haar afscheidsdienst. Via kaartjes, brieven, berichtjes op het gastenboek etc..
Bijvoorbeeld vandaag belde het Amfia ziekenhuis op, om te Anne nogmaals te bedanken dat ze voor haar mochten zorgen. Ze hadden er veel van geleerd. Ze waren met een heel team van 7 man/vrouw naar het afscheid van Anne geweest. Anne heeft daar in korte tijd een spoor van liefde en betrokkenheid achtergelaten. Wij op ons beurt zijn door de kinderafdeling en ook toen Anne thuis lag in haar laatste week uitstekend en liefdevol verzorgd. Dank daarvoor.

Wij geloven ook niet zoveel in toeval. Ook wij praten nog steeds tegen Anne of ze er nog gewoon is. Wat zou jij hiervan vinden Anne? Hoe zou jij dat toch doen Anne? En we denken ook dat Anne ons en nog vele andere mensen steun kan bieden, maar dan op een andere manier. Meer zoals een beschermengel. Haar lichaam kon niet meer, maar haar geestkracht was enorm. We proberen in haar geest ook onze uitdaging waar wij nu voor staan op te pakken. Met Anne in ons hart geeft dat ons meer vertrouwen en steun.

Toespraak van Ron

Lieve mensen,
De foto's van de afscheidsdienst komen wat later op de site. We zijn nog steeds aan het nagenieten van de afscheidsdienst van Anne. Zo mooi, zo een troost, maar ook zo trots op onze Anne. Het verzacht de pijn, die weliswaar steeds nadrukkelijker op de voordeur klopt.

Hieronder nog de toespraak van Ron van de familie van Hoek.

Lieve Anne, na een strijd die je gewoonweg niet kon winnen,
Ben je afgelopen vrijdagochtend in alle vroegte begonnen aan je reis.
“Op een wolk van liefde naar het land van beter zijn”.
Het is niet toevallig dat die ochtend en de dagen daarna,
de zon ons breeduit toegelachen heeft. Jij hebt de hemel geopend.

En op één van de spaarzame wolken die ochtend zag ik je zitten.
We hebben naar elkaar gezwaaid en ik merkte dat het goed was.
Vrolijk lachte je me toe, eindelijk bevrijd van zorgen en pijn.

Daaaag oom Ron, ik beloof je dat ik lekker lol ga maken, riep je
Zo herinneren wij jou. Optimistisch, vrolijk, goedlachs, energiek
altijd in voor leuke dingen, creatieve dingen, dingen samen doen

Toen je heel klein was kwamen wij kamperen bij jullie op camping Hillenraad
Later hebben we een aantal keren met elkaar gekampeerd
En tussendoor kwamen Fred, Mariette, jij en Daan bij ons logeren
Of wij logeerden bij jullie. Eigenlijk kon altijd alles en het was altijd gezellig.

Ook troffen we elkaar bij opa en oma hier in Breda en later in Voorburg
Een plek waar je ontzettend graag kwam, want ook bij opa en oma was je thuis
Je speelde er met je neefjes en nichtjes en deed stoute dingen met je nichtje Rosa
Zoals aardbeitjes pikken uit de koelkast
Nu zegt oma vast dat ze dat wel wist, maar ze wist het niet hoor.

Eind mei 2005 werd duidelijk dat je leukemie had en veranderde er veel in je tot dan toe zorgeloze leventje. Wat niet veranderde was je grenzeloze optimisme, je positieve instelling, je energie. Met al die positieve eigenschappen en met de steun en liefde van Fred, Mariette en Daan bood je weerstand, zoveel weerstand dat je er in 2006 bovenop kwam na een lang proces dat z’n tol wel geeist had.
Kind wat heb je je bijzondere kanten getoond in die periode. Wat een levenslust, wat een vechtlust, wat een kracht, wat een positiviteit. Dit werkte ook stimulerend op je omgeving die het soms heel zwaar had. Jij overwon door de dappere strijd die je leverde, je was met recht een dappere strijder.

Terwijl je met het grootste gemak bergwandelingen maakte in de zomervakantie van 2007 stak die genadeloze ziekte toch de kop weer op.
Aan je humeur was het niet te merken, aan je conditie evenmin, je zei ook dat je je goed voelde, maar Fred en Mariette merkten dat er iets niet in orde was.

Helaas werd dit bevestigd en voor de tweede keer stond je aan het begin van een lang en moeizaam proces met een ongewisse uitkomst. En weer was er die verbazingwekkende vechtlust, je optimisme, je positieve denken. Jij schonk je omgeving meer dan eens weer de energie, de moed en de overtuiging die nodig was om niet bij de pakken neer te gaan zitten.
Al je vechtlust, je optimisme, je levenslust ten spijt, maar ook de enorme toewijding en liefde van familie, vrienden en bekenden, de leukemie had zich blijkbaar voorgenomen zich niet opnieuw door jou te laten verslaan. Daardoor kwam er een veel te vroeg einde aan jouw aardse bestaan.

Vanmorgen heb ik in gedachte een gesprek met Anne gehad:
Hoi oom Ron, hoe is het? Het gaat wel, maar we zijn wel verdrietig omdat we je fysieke nabijheid moeten missen en daar moeten we vreselijk aan wennen. Zeker Fred, Mariette en Daan. Wij allen gaan hen daar zoveel mogelijk bij helpen.
In ons hart zal je altijd bij ons zijn, want je hebt zo’n onuitwisbare indruk op ons gemaakt.
En hoe is het met jou, Anne?
Ik ben na een lange reis op een wolk van liefde aangekomen in ’t land van beter zijn. De reis ging heel snel, want er waren heel veel mensen die me vooruit bliezen. Het laatste stuk werd ik begeleid door allemaal engeltjes die de wolk van liefde voortduwden. Het is hier gaaf joh, echt gezellig en ik heb veel lol.
Doe je iedereen de groeten en geef ze een dikke kus.
Dat zal ik doen Anne, jij de groeten en dikke kussen van allemaal en heel veel plezier.

Allemaal de groeten en een dikke kus van Anne