Lieve mensen, jullie hadden nog een toespraak tegoed van Laura en Harriet, onze vriendin en moeder van Anne's hartsvriendin Laura. Wat knap gedaan van je, Laura om zo jong maar al zo krachtig je hartsvriendin toe te kunnen spreken.
De toespraak is gehouden op 13 februari tijdens de afscheidsdienst van Anne. Voor de goede orde: de tekst uitgesproken door Harriet is in het groen, van Laura in het blauw.
(Harriët)
Ach lieve, lieve Anne
Zo had het toch niet moeten gaan…
Dat wij nu zó, hier naast jou moeten staan.
Dat we afscheid moeten nemen van jou, lieve schat,
Dat we je nu al zo vreselijk missen, Anne, weet je dat?
Al die jaren dat je zo vanzelfsprekend bij ons hoorde
Zien te vangen in voetstappen, zien te vangen in woorden,
Die toch onmogelijk kunnen beschrijven
Hoe intens jij in onze levens aanwezig zult blijven,
Die maar ten dele recht doen aan wie en hoe jij was,
Zoals wij jou mochten kennen vanaf de kleuterklas.
Van voetstapjes van het vierjarige snoesje,
Dat verlegen aan Laura’s handje over onze drempel stapt,
Tot de soms stampende voeten van de puber
Die door moeilijke ervaringen te jong teveel van het leven snapt,
Via vele vele stappen die vrolijk en enthousiast
samen met die van Laura
onze deur èn die van jullie
hebben platgetrapt…
Foto’s in albums, vele in dozen,
De meeste echter in ons hoofd en in ons hart
Waar te beginnen, lieve Anne?
(Laura )
Weet je nog?
Al die kinderfeestjes in piratenpakjes
en als Oosterse prinsessen.
En die knutselfeestjes bij jou thuis.
En later gaven wij het eerste echte discofeest
voor de hele vierde klas
mèt limbodansen en onze vaders als dj’s.
Oh Help, als Fred nou maar niet mee gaat zingen!
Later gingen we voor n feest
altijd uitgebreid samen tutten, n feestje Voor t feestje.
Ach, Wat zou t leuk zijn geworden,
Ons grote feest in september wat niet door kon gaan!
En Weet je nog?
De vakanties samen,
Schelpen zoeken aan het strand bij Oostkapelle,
Zwemmen in een natuurmeertje
en zingen rond het kampvuur in Alphen,
kamperen en wandelen in Frankrijk
en kaarsjes aansteken bij Bernadette in Nevers.
En jammer genoeg ook vakanties die WEER niet door konden gaan
Samen wieden in het volkstuintje, wauw wat n mooie bloemen!
Samen op tennisles, niet ons ding! Later samen naar de Stilte; nou ja stilte?!
Tot wanhoop van de danslerares hadden we altijd de slappe lach..
Weet je nog?
Al die logeerpartijtjes met gegiechel tot diep in de nacht
En dat jullie deden of jullie sliepen
maar ondertussen onder de dekens
stiekem dvdtjes zaten te kijken.
En dat jullie uitvoerig de laatste verliefdheid van Laura
bespraken en jij Laura daarover ernstige adviezen gaf:
Nou Lau, hij heeft inderdaad hele mooie ogen,
maar verder is ie echt niks voor jou,hoor....
Tijdens zo’n logeerpartij leerde je ons eens shampooflessen open te knippen,
omdat er altijd zoveel in een schijnbaar lege fles achterblijft.
Sindsdien gooi ik altijd met enig schuldgevoel niet opengeknipte flessen weg.
Weet je nog, Anne?
Dat ik beslist niet met de zusjes mee naar de nieuwe school wilde.
Never nooit niet zonder Anne! had ik geroepen,
Maar de Rudolph Steiner vonden we wel super
Dus gingen we een jaar later gewoon samen!
Het was een heerlijke tijd bij juffie Sas.
In het begin deden we net of we nichtjes waren,
We waren altijd twee handen op één buik,
Maar we maakten ook graag nieuwe vrienden.
Weet je nog, schat?
Dat we met kerstballen in onze oren
Naar de kerstmarkt gingen,
En al jaren samen met de kleintjes
sterretjes draaien op oudejaarsavond.
Dat mijn zusjes jouw zusjes zijn en jouw broertje ons broertje,
Al baalt ie soms van al die meiden om zich heen!
En Weet je nog
van het kerstkoekjes, croissantjes en appelbollen bakken?
In de eerste weken in het ZH, riep je eens boos;
Ik wil nu naar jou thuis: appelbollen bakken!
Het was het eerste wat we deden
toen je vele maanden later eindelijk weer eens bij ons was,
wat smaakten die toen speciaal...
Weet je nog?
Dat we altijd jungle-meisjes speelden
en later studentes,
We oefenden vast voor Maastricht,
waar we samen voor arts wilden gaan studeren.
Of dat we fotomodellen waren en
mama’s schoenen en kledingkast
helemaal overhoop haalden.
Bij verjaardagen bij ons thuis deden we altijd
voorstellingen voor het hele bezoek.
En weet je nog
de koninginnedagen,
Op n kleedje met spullen, ’s avonds meer mee naar huis
dan wat we hadden meegenomen.
En dat we met een K3optreden meer ophaalden dan n halfjaar zakgeld!
Wat hadden we het gezellig! We verveelden ons nooit!
Weet je nog?
Met z’n viertjes op schildercursus op de Nieuwe Veste.
Dat jij aan mij vroeg of ik je 2e moeder wilde zijn,
zoals Lau dat ook aan Mariette vroeg,
zo werden wij mama M en mama H
en wij werden even dikke vriendinnen.
Daar genoot jij met Laura van,
Zoals mama en ik van jullie intense band genoten,
Sinds jouw ziekzijn 3dubbel bewust!
En jullie plaagden ons vaak;
Twee weken geleden in het ZH stuurde je mij(Laura) nog een smsje”
“Help Lau, kom snel, die twee zijn hier en hebben weer zo’n bui!’
In die grapjes zat zóoveel warmte en liefde.
En wat hebben we de afgelopen jaren, ondanks de ellende in de ziekenhuiskamer,
vreselijk met elkaar gelachen.
We laten dankbaar al die herinneringen verder leven
In momenten van verdriet
Zoals vogels zingen in de regen
Anne, wij vergeten je niet!!
Je blijft altijd en eeuwig mijn hartsvriendin
En voor altijd ons 5e meisje, voor altijd de 7e van ons gezin.
Lieve, dappere Anne
Lieve, dappere Daan,
Lieve, dappere Jet en Fred,
Dood is niet dood, maar een andere vorm van leven
Je hebt je lichaam als een jasje uitgedaan,
Maar jouw ziel, jouw Zelf is gebleven,
En zal altijd blijven bestaan
Je bewustzijn, wie jij bent met alle gevoelens en gedachten,
Staat aan de andere kant van de sluier op ons te wachten
Waar wij helaas nog niet kunnen gaan.
Anne,
Jij gaat terug naar het licht, begeleid door je engelen,
Het licht waar wij vandaan komen en ook allemaal weer naar teruggaan.
Wat zul jij trots je innerlijke lichtje daar laten zien, dat nog mooier, helderder en sterker is dan ooit tevoren. Je zult in liefde worden ontvangen.
Anne, ik ben vreselijk trots op jou! Met respect, bewondering, blijdschap, pijn en vertedering heb ik jou zien vechten. Een gevecht wat niet te winnen was.
13 jaar, bijna 14…Waarom?
Het is lastig een aardse betekenis hiervoor te vinden.
Maar Anne, ik weet dat je ons kan zien en horen, kijk eens rond,
Hoeveel mensen hier zijn gekomen! Al die mensen heb jij ergens aangeraakt, ontroerd,
Al die mensen zijn door jou en door jullie
gaan nadenken over kwetsbaarheid, over de ware zin van het leven,
over liefde, over de vraag of hun eigen innerlijke lichtje schijnt en
of het nog mooier kan schijnen.
Ik heb diep respect voor papa, mama en Daan, die al deze tijd zo dicht bij jou waren en die jou zo onvoorwaardelijk vol liefde hebben bijgestaan zonder ook maar een moment van je zijde te wijken.
Anne bedankt voor alles,
ik hou van jou !
3 opmerkingen:
Zo knap van laura en harriet.
De tranen lopen weer over mn wangen.
Het was een mooie dag, nog even voor de laatste keer bij anne zijn..
Liefs,
Nienke
wauw, zó ontzettend mooi geschreven!
Wat een prachtige dappere woorden.
Wat hadden jullie geluk elkaar te kennen, zo een mooie vriendschap vind je niet vaak. knap hoor laura dat je zo over Anne kan spreken of haar afscheid.
Een reactie posten