Een Foto voor Anne,
Wat begon als een geintje op het gastenboek is momenteel een zwaar uit de hand aan het lopen bedrijf aan het worden.
De hele dag gaat de telefoon;”Mag ik tien buttons” Kan ik het geld komen brengen, “waar kan de foto naar toe gemaild worden” “
Wanneer is de nieuwe zending binnen, is er een rekeningnummer waarop gestort kan worden? Kortom een gekkenhuis!
En ik denk dat ze wel wisten dat iedereen met hun meeleeft, maar dat het nu meer dan ooit in alle opzichten zichtbaar is geworden.Zelf was ik ontroerd toen Fred me vertelde dat Anne haar documentairemaaksters op de vraag,” waar haal je de kracht vandaan om door te gaan, weer zo’n zware kuur te doorstaan” geantwoord had: “Bij de vorige kuur putte ik mijn kracht uit engelen en spirituele zaken, nu put ik de kracht uit de mensen om mij heen”.
Het is alsof iedereen nu zichtbaar om Anne en haar gezin is gaan staan, dat daar niets en zeker geen ‘stommemie’ meer tussen kán komen.
Mooi dat we dat met z’n allen voor elkaar hebben kunnen krijgen! Vooral de foto’s die Anne straks zal gaan krijgen zullen het juist in die moeilijke momenten zichtbaar maken; Dat doen we allemaal opdat jij het daar achter die glazen wand, in dat kamertje van 2 bij 3 meter, trekt!
De buttons komen overal, zo blijkt uit de mail en de foto’s. Binnenkort gaan ze naar een manege en worden er tijdens het paardrijden foto’s van kinderen (en paarden?) met buttons verwacht. Ook is er iemand van de drumschool buttons komen halen en worden ze bovendien straks in het midden van het land verkocht door mensen die het zelf allerminst makkelijk hebben. Er zijn massaal buttons op een studentennetwerk evenement verkocht, (en foto’s gemaakt) over de Wildschut hoef ik niets te vertellen, wat een ongelofelijke inzet! Jolanda vertelde dat als zij de klassen binnenkomt dat kinderen al enthousiast en trots op hun button zitten te wijzen. Ook Daan verkoopt fanatiek buttons voor zijn zus op de Rudolph Steinerschool.(vanaf maandag weer verkrijgbaar, hahaha)
Op de Wildschut wordt binnenkort waarschijnlijk een fotodag gehouden, en Anique wil dat op het Michaëlcollege ook proberen. Al menige foto vond zijn weg hierheen.
Zelf vond ik bijgevoegde voorbeelden ook enorm hilarisch! (deze personen zijn onherkenbaar, anders zouden we ze natuurlijk nooit zomaar zonder toestemming publiceren)
De cast van Tarzan moesten allemaal met button op de foto, waarop vader aap uitroept: ”Ik ben nog niet gekleed, met een wanhopig blik op zijn blote bast, en op de speld achter op de button. Eén blik van Britt deed hem echter verstommen, waarop ze langzaam, hem erg streng aankijkend toebeet; “Wat nou, flink zijn! Alsof leukemie zo’n pretje is!” Het kwam goed met de foto (en met vader en moeder aap)
Toen journaliste Annelies van de Stem aandacht aan de buttonactie wilde besteden, vonden Anne en haar ouders dat een beetje teveel van het goede om zelf te doen en vandaar dat Anique toen mocht vertellen hoe en waarom de buttonactie tot stand is gekomen. Het koste Annelies bijna 2 uur om weer weg te komen. Toen ze wilde vertrekken, stopte net een koerier voor de deur, waarop Annelies die net naar beneden wilde gaan (onze huiskamer is boven) ondersteboven werd gelopen door 2 wilde paarden die hoopten dat het de buttons waren. We rukten de deur open, trokken de dozen uit de handen van de koerier, en begonnen enthousiast, (de journaliste die langs ons naar buiten wilde gaan lichtelijk negerend) de doos open te scheuren. (Alsof het niet duidelijk was dat het weer een partij buttons was!) Ik schaam me er nu nog voor! Maar ze waren weer mooi (euh, en hetzelfde zeg maar,..)
Dat interview was overigens wat chaotisch, van alles kwam aan bod, van de kaarsen van Bernadette, de koeienscheten van Susan (en Annelies maar schrijven) tot de kinderboekenschrijvende maar kralen verzamelden Marlies, en laten we vooral de GB niet vergeten (dank je wel nog daarvoor, Anique!) Nou maar hopen dat ze dat laatste weglaat, anders durf ik echt mijn huis niet uit!!Ook de warme vriendschap van Laura, Rosemarijn, Fay en alle andere vrienden kwamen natuurlijk aan bod, ook zijn we alle andere gastboekschrijvers en webloglezers,en de steun die Anne en haar familie daar aan ontleent niet vergeten te noemen! Wij vonden de journaliste buitengewoon integer en begaan met Anne. Ze wilde duidelijk geen sensatie verhaal over een ziek meisje schrijven, maar de buttonactie een eindje op weg helpen en Anne zo steunen (natuurlijk zijn zowel fotograaf als Annelies met button op de foto gegaan! Eerlijk gekocht, met fooi!)
Inmiddels zijn er al heel wat buttons gemaakt, (later) besteld en verspreid. Zijn we er financieel nog niet, zou je zeggen. Nee, nog niet eigenlijk,
Het winstpercentage is klein (omdat de eerste insteek is en was; een foto met button maken) en we willen ook dat de button echt voor iedereen bereikbaar is. Natuurlijk is er een eerste wii met toebehoren wel al aangeschaft en hebben ze bij Anne thuis al lekker kunnen oefenen (want een nieuw spel uitproberen als je hartstikke ziek bent, daar staat je hoofd dan natuurlijk niet zo naar) Maar er zijn nu nog heel veel buttons weg, en als dat geld allemaal terug komt, moet er toch minstens nog een wii en wie weet ook een breedbeeldscherm (tot 55 cm hoor) inzitten.
Maar we blijven voorzichtig, eerst moeten de buttons maar eens verkocht worden! En het geld weer zichtbaar zijn.
Waanzinnig bedankt voor al jullie onvoorstelbare fanatieke steun en inzet! (lieve woorden en hulp niet te vergeten)
Deze hele actie flits mij al een zelfde beeld door mijn hoofd; die reclame, dat mensen naar buiten komen, van over de hele wereld, elkaars handen pakken en vasthouden, en allemaal samen kome., samen sterk staan..
Zo zie ik iedereen hier, wij allen, Voor Anne, Voor Daan, Mariëtte voor Fred en weer voor Anne You never walk alone!
Foto’s blijven welkom;buttonvooranne@live.nl (een mooier mailadres had er niet kunnen zijn, zie ik nu ineens)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten